Wczorajszy występ Morza w gdyńskiej Desdemonie to bodaj premierowe wykonanie Zgrzytów przed szerszą publicznością. I choć nie było mi dane wziąć aktywnego udziału w tym wydarzeniu, to "sceniczny debiut" trójmiejskiego zespołu wprowadził w naszych redakcyjnych kuluarach alarm trzeciego stopnia. Znowu nieco zaspaliśmy, bo o Morzu wypadało napisać w pełnym słońcu czerwca, kiedy światło dzienne ujrzała inicjalna EP-ka ansamblu.

Na całe szczęście materiał ten wcale nie cierpi na chroniczną meteoropatię. Śp. StereoMood miałby poważny problem z kategoryzacją dokonań gdańszczan, bowiem kompozycje te doskonale sprawdzają się zarówno "na plaży w Brzeźnie po zachodzie słońca" (co sugerują sami artyści), jak również w schyłkowej fazie lata, kiedy wszyscy udostępniają na swoich fejsbukowych tablicach wiadomo-który-utwór-Disco-Inferno. Starając się jednak jak najdobitniej opisać sound Morza, zdecydowanie najłatwiej posłużyć się wyświechtaną paralelą: instrumentalne, hałaśliwe Sonic Youth. Takie bez śpiewu Gordon, Moore'a i Ranaldo. Tyle tylko, że autorzy Zgrzytów transgresują. Gościnny występ saksofonisty Lonker See, Tomka Gadeckiego, każe zespołowi przemierzyć Bałtyk i spotkać się z jazz-rockowym odjazdem Fire! z okresu bliższej współpracy z Orenem Amabarachim. Odpowiednio "zakwaszony" gitarowo-perkusyjny drajw wypycha ansambl na peryferia psychodelicznego rocka, skąd bardzo blisko do rytualno-plemiennego odlotu BNNT zarejestrowanego w ramach płyty MULTIVERSE. Ostatni album Smoleńskiego i Szweda, wspierany zresztą przez dęciaki Gustafssona ze wzmiankowanego już Fire!, może stanowić pewien punkt odniesienia (RIYL). Morze uderza w podobną nutę, ale w wersji "odchudzonej". Z mniejszą ilością "drone'owatego" ciężaru, mułu i quasi-medytacyjnych pasaży. Ponadto, z ambiwalentnym stosunkiem do spektakularnych i patetycznych crescend, które niejednokrotnie spisywały na straty nawet najlepiej zapowiadające się kompozycje rockowych eksperymentatorów (wystarczy przypomnieć karykaturalne wygibasy Swans z ostatniej dekady). Trudno się zresztą dziwić, że na Zgrzytach jest bardzo dużo "przestrzeni". Nad morzem zawsze jest przecież trochę więcej w skali Beauforta. Wiatr nie lubi zastygać w bezruchu. –W.Tyczka

Nie wiem, kim są Meernaa, ale słucham ich albumu już od jakiegoś czasu i bardzo mi się podoba. Dzieją się tu tak różne rzeczy, że trudno o jakąś jednoznaczną klasyfikację (ambient pop? art pop? art folk? chyba słuchali wczesnego Eno i solowego Sylviana). Często zderzają się ze sobą dwie przeciwstawne siły, np. ambientowy folk przechodzi w krautrock ("Black Diamond"), slowcore zderza się z hardrockowymi gitarami, a potem leci ambient ("Ridges"), a wszystko w niebanalnych aranżach. No i te bardziej piosenkowe numery też świetne: "Wells" (tutaj wyróżnię songwriting i jakąś dziwną zbieżność z refrenem "To Co Dobre" Kasi Kowalskiej), "Thinking Of You" (coś z Sade?), "Ready To Break" (wjazd Frippowskiej gitary tutaj + red. Chełmecki słyszy to tak: "Talk Talk circa Colour Of Spring napedzany funkowym/blue-eyedsoulowym paliwem"), "Better Part" (jakieś ballady w stylu Janet czy Pauli Abdul?) i closer zanużony w odmętach magii Bark Psychosis, tylko jakby więcej tu światła. Sprawdźcie. –T.Skowyra

Kenny Dixon Jr. to najprawdziwsza legenda Detroit house'u i tu nie ma dyskusji. Jego styl jest tak unikalny i natychmiast rozpoznawalny (trudna do sprecyzowania lekkość w operowaniu narzędziami "muzyki tanecznej", połączona z przedziwnym, abstrakcyjno-samplowym rysem generowanym przez mózg Moody'ego), więc jeśli ktoś pokochał ten model grania na wysokości debiutu Silentintroduction, to raczej nie opuści już Kenny'ego. Przy Sinner byłoby chyba trudno: to jakiś sekciarski, przećpany dance'owo-Climaxowy trip, przy którym potrzebna jest odrobina cierpliwości na pierwszym spotkaniu, ale jak już załapiecie, o co dzieje się w świecie Moodymanna, to nieprędko zechcecie go opuścić (wiem, banał, ale co poradzić?). To może jakieś konkrety? Otwieracz zbudowany z dość nieprzyjemnych, jakby randomowych komponentów paradoksalnie nosi w sobie popowy ładunek, następnie producent myślami jest już przy sobocie i cała impreza się rozkręca, akufenowy "Got Me Coming Back Rite Now" to kolejna w dorobku tego człowieka kuchnia pełna house'owych (i nie tylko) niespodzianek, "If I Gave U My Love" ukazuje chilloutową naturę Dixona, "Downtown" jego miłość do jazzu, ale cała gatunkowa żonglerka nie jest w stanie ukryć faktu, że za każdy dźwięk odpowiada tu nie kto inny, jak Moodymann. –T.Skowyra

Maxo wrócił z nowym longplayem, a że poprzedni całkiem mi się podobał, to z ciekawością odpaliłem na Spoti stream Brandon Banks. I od razu dało się zauważyć kilka zmian: prawie wyparowało gdzieś obecne na Punken lekko g-funkowe napięcie (może poza synthami w openerze i klawiszem w jednym z fajniejszych na LP "Brothers"), bity są tu jeszcze twardsze, no i jeszcze więcej ciemnych kolorów, jeśli chodzi o atmosferę. Mimo tego Kream kontynuuje swoją jazdę, cały czas się lubimy, nawet jeśli w kilku miejscach zdarza mu się przynudzać ("She Live" czy "3AM"). Za to w "8 Figures" robi pożyteczny wykład o hajsie (zawsze czekam na zmianę podkładu na 2:24), w "Drizzy Darco" słyszę niemal Big Boia na majku, "Murda Blocc" to przykład ambient trapu sklejnonego z futurystycznych plam dźwięku, a "Dairy Ashford Bastard" w ciągu dwóch minut pokazuje moją ulubioną twarz Maxo – konkretnego, jeśli chodzi o nawijkę, miękkiego i wyluzowanego, jeśli chodzi o bit. Czyli oczywiście warto słuchać. –T.Skowyra

Ci, którzy śledzą bacznie scenę IDM-ową pewnie już dobrze znają Many Any. Andrew Field-Pickering, amerykański producent i m.in. założyciel labelu Future Times, zebrał sporo pochwał za swój kolejny longplay i właściwie trudno się dziwić. Znakomicie radzi sobie z odwzorowaniem patentów złotej ery inteligentnej muzyki tanecznej, ale ciągle ukradkiem zerka w przyszłość – trochę tak, jak robi to Skee Mask, choć Maxa interesują nieco inne tereny. W openerze buszuje po dyskografii Autechre (wybierając zresztą bardziej "słuchalne" fragmenty), "Fly Around The Room" to próbka kompaktowego techno ze sporą ilością kombinacji z teksturami, a z kolei closer to instrumentalny hip-hop ze starej szkoły lat 90. Wszystko całkiem nieźle się ze sobą klei i pasuje, tylko brakuje mi trochę bardziej wyrazistego, autorskiego rysu – "spoko" słuchanie, ale ciężko znaleźć coś, co sprawi, że będę pamiętał o tym materiale za pół roku. No może "Shoutout Seefeel" – trwające prawie dwanaście minut serce albumu, gdzie deep-house spiera się z techno o kształt całości, a obserwacja tej walki pochłania kompletnie i nawet nie czuć, kiedy track się kończy. I za to propsy. –T.Skowyra

Tip Of The Sphere to album dla podróżnych, którzy z sentymentem przyglądają się także pejzażom wspomnień, dla wrażliwych na detale tułaczy. Cass McCombs zgrabnie operuje swoimi dylanowskimi inspiracjami, jednakże na bluesie nie poprzestaje. Brzmienie uzupełniają nuty folkowe i psychodeliczne, chociażby solówka w closerze o tytule z wolna tłumaczonym jako "Pijak". Kawałek "Sleeping Volcanoes" w rytmie na dwa każe przestępować z nogi na nogę, wzywając koniec świata, a "American Canyon Sutra" jak ciemna chmura wznosi się nad głowy wędrujących słuchaczy, krytykując realia Stanów Zjednoczonych. Znajdzie się tu też wzruszający "Tying Up Loose Ends", w którym McCombs osiąga szczyt sentymentalizmu, wspominając krewnych, podczas oglądania ich starych zdjęć. W na pozór spokojnym krążku kryje się pełna paleta uczuć. Wydaje mi się, że warto przyjąć zaproszenie na tę pieszą przygodę. – N.Jałmużna