Jessica przygotowała na swoim trzecim albumie coś miłego dla wszystkich wrażliwców zasłuchanych w cichych i spokojnych dźwiękach akustycznej gitary. Gdyby uprościć sprawę maksymalnie, to można powiedzieć, że Jessica Pratt jest taką mniej epicką i bardziej nieśmiałą wersją Joanny Newsom. Zwróćcie uwagę na jej specficzny, smutno-słodki głosik, który delikatnie układa się na czułych nocnych balladach i będziecie wiedzieć, o co chodzi. A poza tym łatwo zasłuchać się w intymnych opowieściach songwriterki: rozczulającym "Fare Thee Well", kruchą miłostką "Here My Love" czy wspomaganym skrytymi smyczkami "This Time Around". Oczywiście zachęcam do zapoznania się z całym Quiet Signs, przy którym można się nie tylko uspokoić, ale i rozmarzyć. -T.Skowyra

Albumy wizualne to nie tylko Beyoncé i Frank Ocean. Tierra Whack mogła w tym roku zaimponować swoim projektem Whack World, jednak dla mnie podium należy się La Maison Noir / The Black House. Yannick Ilunga, znany także jako Petite Noir, to prawdziwe dziecko globalizacji. Wykorzystuje on swoje życiowe doświadczenia i polityczne poglądy, aby wykreować swój unikalny statement. "Noirwave", jak nazywa swoją twórczość, celowo przecina osobiste, polityczne i kreatywne granice. Jest to muzyka, w której hip-hop i r'n'b przeplatają się z futurystyczną elektroniką i afropopowymi brzmieniami. Teledysk sponsorowany przez Red Bull Music South Africa jest znakomity pod względem estetyki i dyskursu. Teksty natomiast przeciwstawiają się złemu samopoczuciu i motywacji, skupiając się na tym, jak skierować pozytywną energię w kierunku dalszego rozwoju. Dla Ilunga bodziec do tworzenia sztuki i kultywowania jego postawy politycznej jest misją na całe życie, niezależnie od uznania, czy prestiżu. Jeśli jego projekt Petite Noir można jeszcze nazwać niedocenianym, to nie na długo. –A.Kiepuszewski

King Krule zmieszany z lounge'em, smoth jazzem i alternatywą, utrzymany w lo-fi klimacie ("Lust"). Pokażcie mi lepszy soundtrack do leżenia w ubraniu na łóżku, z papierosem w ustach i z pustym wzrokiem wlepionym w sufit. Biała koszula, saksofon, fedora, szeleczki, no i czarna marynarka przewieszona przez oparcie pobliskiego krzesła. Wódeczka w szklance, która przy niczym innym nie była aż tak dobra i pożywna. "Midnight Blue" sunący się przez wymarłe ulice nocnego miasta. Tego chciałem. Tej przesadzonej do granic możliwości sztucznej imitacji życia amerykańskich jazzowych przegrywów. Przekoloryzowanego plastikowego obrazu zromantyzowanej depresji zatopionej w oparach taniego tytoniu palonego w podrzędnych klubach z jeszcze bardziej podrzędnym striptizem. Ucieleśnionego apatycznego smutku złożonego z bolesnych rozstań i szerokiej puli wytartych klisz i stereotypów. W zamian otrzymując materiał niestety zbyt mocno rozwodniony bezpłciowymi przerywnikami i utworami, o których ciężko powiedzieć coś więcej niż to, że po prostu istnieją. Gdyby nie ten problem i całość byłaby wypełniona takimi cudownymi progresjami startującego, wcześniej wspomnianego północnego błękitu, to mielibyśmy do czynienia z osobistą EP-ką roku. A tak, oprócz dwóch, trzech dominujących, charakterystycznych utworów, nie ma tu za wiele do szukania. Szkoda, pomysł zacny wykonanie padło. −M.Kołaczyk

David Specek wraz z załogą niby uciekł spod lo-fi'owego topora, niby ma już to wszystko za sobą, ale jednak cały czas wodzi wzrokiem w kierunku starego kaseciaka. Dlatego Spell #6 brzmi tak, jak brzmi: uwodzące pinkowym (Ariel pojawia się zresztą w stylizowanej na lata 80. balladzie "I Can Treat You Better") spleenem ("So Far Away"), songwritingiem ("The Boys That Make Me Cry") albo psych-popowo-dance'owym wariactwem ("Shattered Love") piosenki uzupełniają mocno zasnute retromanią pozostałe numery. Weźmy brzmiący jak mały hołd dla trylogii belińskiej opener "Before You Fall Apart" albo ponury smithsowosko-neworderowy "Hide" i już jesteśmy w stanie poczuć klimat najnowszego albumu Part Time. Dorzućmy kilka "nastrojowych" softrockowych ballad pod koniec i niespodziewanie otrzymamy całkiem porządny materiał na walkę z zimą. Dzięki, ziom, na pewno się przyda! –T.Skowyra

Był kiedyś taki film... Ale tym razem pomówmy o muzyce: Bartosz Kruczyński ma coś dla tych, którzy ciągle tęsknią za duetem Ptaki. Jego projekt Pejzaż to niejako kontynuacja Przelotu, ale w znacznie bardziej wychillowanych, niemal balearycznych warunkach. Taki album, który najlepiej zapuścić podczas plażowego relaksu albo przy jednym z wakacyjnych popołudni. A więc znowu mamy całe tony nostalgii i góry retromanii, a wszystko to sprawnie wkręcone w dance'owe bity – sporo instrumentalnego hiphopu po myśli DJ-a Shadowa ("Miasta Mrok" albo "Tyle Znaczeń"), dyskretne vapor-post-disco ("Uważaj Jak Tańczysz" albo "Z Drugiej Strony Świata"), ale jest i balearic-ambient dla kontrastu (chociażby "Ucieczka"), więc pod względem nastroju całość prezentuje się świetnie. I choć przyznam, że znacznie bardziej wolę Kruczyńskiego w house'owym projekcie Earth Trax oraz pod aliasem Phantom, w którym zajmuje się "szeroko pojętą taneczną elektroniką", no ale nie można odmówić Ostatniemu Dnia Lata uroku. –T.Skowyra

"Is it future or is it past?" – wypada mi zadać pytanie podczas słuchania nowej płyty Natalie. I mogę się tylko domyślać, ale dziewczyna chyba dała sobie spokój z własnoręcznie narzuconą, muzyczną etykietą i uciekła od towarzystwa, w którym brylują postacie w stylu Joanny Newsom, a przyłączyła się do grupki otaczającej Donnę Summer (metaforyka mocno upraszcza ogląd ogólny). Tak jest: mniej tu (miłych, ale) zapiętych pod sam kołnierz, pianinkowo-smyczkowych dywagacji, więcej tu dance'u, radiowego popu czy post-disco. Chicowne "Oh My" czy leciutkie "Short Court Stlye" dokładnie ukazuję tę przemianę. Jasne, zdarzają się bardziej nastrojowe momenty, jak estradowy nokturn-pop "Hot For The Mountain" czy smutno-balladowe "Far From You", ale to jednak r&b, disco i funk przejmują album. Soul-popowe "Sisters", delikatny post-nu-disco pop "Never Too Late" czy closer z firmowymi disco-wzorkami "Ain't Nobody" nadają ton całości. I ja się cieszę, i ja jestem zadowolony, bo to bardzo przyzwoita płyta. –T.Skowyra