Skandynawski producent oferuje nam produkt utkany z interesujących paradoksów. Niby mamy do czynienia z mikstejpową formułą, ale jednak kreującą spójną wizję cyberpunkowej dystopii, a wszystkie te mechaniczne post-industrialne struktury, całkiem zgrabnie opowiadają o ludzkich uczuciach. Varg powrzucał do gara wszystko, co miał pod ręką od ambientu do autotune'owej ballady i jakimś cudem przygotował zjadliwą potrawę. Oczywiście pod warunkiem, że lubicie smak mocno komiksowego techno. –Ł.Krajnik

"Postwisdom" znalazło się na moim ciasnym podium singli 2018, a Verskotziego jak nikt za bardzo nie zauważał, tak wciąż nikt za bardzo nie zauważa, poprawiam więc grzywkę. Nie rozumiem zupełnie tego nieproporcjonalnego niedohajpu, bo takie pioseneczki jak "FLVR" czy "Blind" mógłby robić sam Mura Masa, a całą płytę to nawet i The Weekend, pod warunkiem, że mieliby w końcu jakiś dobry dzień. Może i można by skrócić ten album do EP-ki, może można było poczekać ze swoim highlightem twórczości, promować nim ów EP i pominąć słowa w nawiasach, a w efekcie algorytmy rządzące serwisami streamingującymi i ludzie piszący o muzyce, może byłyby i byliby dla naszego biednego Joey'a bardziej łaskawi, może. Mimo pewnych niedoskonałości wynikających prawdopodobnie z niemożliwości przeskoczenia czy też dosięgnięcia swojego, zignorowanego co prawda przez wszystkich, zeszłorocznego złotego strzału, No. 90 jest naprawdę ładnym, smooth-chillwave-watowo-cukrowym substytutem serotoninowym z ekstatycznie autotune'owym wokalem i niosącymi melodyjkami, którego po prostu, niedobrze gdy brakuje. Do zarzucenia chociaż raz, polecam spokojnie bijącym sercem. –A.Kiszka

Video Age to kolejne porcysowe żuczki, które kryją się gdzieś ze swoimi piosenkami i czekają, aż zwrócimy na nich uwagę. Nie mogło być inaczej: liczyłem, że ich album będzie takim tegorocznym Routines, ale jednak mimo wszystko wolę debiut Hoops. Wiadomo, obie płyty nieco różnią się pod względem stylistyki, ale przyświeca im podobna filozofia grania (lo-fi to coś, co lubią oba bandy). Więc na Pop Therapy znalazło się dużo miejsca "indie-poptymizmu" w postaci milutkich melodyjek i refrenów. Sporo tu ejtisowych synthów, słychać zamiłowanie do naszych różnych faworytów ("Days To Remember", uroczy "No Tomorrow" czy zwłaszcza "Echo Chamber" kłaniają się w pas Arielowi, "Paris To The Moon" spodoba się fanom Phoenix, w tytułowym słychać jakieś echa songwritingu McCartneya, no i sporo tu Prefabowego myślenia o piosence), więc z wielką przyjemnością wpisuję Video Age na listę naszych porcyscore'owych ulubieńców i obserwuję dalej, bo to przecież dopiero ich drugi krok. –T.Skowyra

Gdy raz za razem tłuczemy Wam tu o znaczeniu songwritingu, myślami jesteśmy przy takich właśnie utworach: otóż tak słodkim akordziątkom jak tu nigdy nie odmówimy propsów, tak samo jak prince’owsko-pinkowskim naleciałościom, którymi "Hold On (I Was Wrong)" wypełnione jest po same krystalicznie gładkie brzegi. Do tego dochodzi zmechanizowany rytm, blichtr lekko psychodelicznej (think Tame Impala) produkcji oraz maślany, soft-rockowy koloryt i voilà, mamy kandydata do najzacniejszych porcyscore’owych playlist. Kumpel mówi, że wczesna Nite Jewel gra Talking Heads. Nie do końca się zgadzam, ale zostawiam pod rozwagę. –W.Chełmecki

W tym roku z nowymi dźwiękami zameldował się również Ricardo Villalobos – chilijski mag tworzący kunsztowne, "minimalistyczne freski". Empirical House w zasadzie nie przynosi żadnego nowego rozdania, więc trudno, aby album zaskoczył tych, którzy znali poprzednie nagrywki producenta. Natomiast godzinna dawka utkanego z pietyzmem, przyczajonego, intymnego micro-house'u powinna wyjść na dobre każdemu, kto chciałby się odprężyć. I tak jazzujący bas zespolony z bitem w "Widodo" przywołuje Luomo, tropikalny chłód lasów Voices From The Lake znajdziemy w "Bakasecc", a dwa ostatnie tracki uśmiechają się do dyskoteki w duchu Akufena. Krótko mówiąc: Villalobos spłodził potwornie wciągający zestaw, w którym zabrakło czasu na przynudzanie. –T.Skowyra

W Vinyl Williams drzemie niesamowity potencjał. Gdyby Lionel opanował sztukę układania równego materiału, to prawdopodobnie byłby jednym z naszych najbardziej ulubionych ziomków. Weźmy najnowszy numer "Ode To Eternal", który z gracją pływa po dream-popowych chmurach pomalowanych wyraźnym basowym pędzlem. Rozmarzony refren otwierający bramy do eterycznego, shoegaze'owego-progresywnego raju brzmi jakby ułożył go i wykonał sam Jorge Elbrecht. To zarówno wada (bo brak oryginalności), ale i zaleta (bo przecież to piękne granie). I w tym akurat wypadku będzie lepiej, jak minusy nie przesłonią plusów, bo tak właściwie, jeśli na chwilę zapomnieć o otaczającym świecie, okaże się, że tych minusów tak naprawdę nie ma. I to jest cenne. –T.Skowyra

Kanadyjski band złożony między innymi z byłych członków Tops czy Pat Jordache wypuścił niedawno drugiego długograja. I jeśli miałbym postawić na jeden kierunek odniesień, wskazałbym na czystej wody post-pinkowe granie z okolic Before Today. To oczywiście mocno upraszcza sprawę całego Don't Leave Me In The Dark, na którym, jak już zaznaczyłem, można spotkać piosenki z songwriterskim zacięciem Ariela (sporo tego, ale weźmy choćby tytułowy czy "Flakes"), ale również jakiś art rockowy sznyt w duchu, ja wiem, Japan, przerobiony na indie ("Night Drive"), odrobinę niebieskookiego soulu Hall & Oates (zwiewny "Mirror Held To The Flower"), a nawet coś brzmiącego jak oszczędna krzyżówka Police i Toro z Pine ("Memory Loss"). Całość trwa raptem 29 minut, ale wrażeń i inteligentnych zagrywek znajdziesz tu co niemiara. A jak już przesłuchasz, to wpadaj na gig 21 lub 24 w Warszawie. –T.Skowyra

Płyta Virginii ma okładkę, która przypomina plakaty promujące dokonania reżyserów francuskiej nowej fali i jest równie elegancka jak twórczość Francois Truffaut. Słuchając utworów zawartych na albumie, możemy poczuć się jak stali bywalcy imprez dla VIPów – glamour oraz trendy 24 godziny na dobę.

Specyficznego smaku dodają również songwriterskie umiejętności autorki Fierce For The Night, która prezentuje się publiczności jako DJka, wokalistka oraz zdolna twórczyni ładnych melodii. Dzięki tym przebojowym zapędom, hermetyczność wyrazistej elektroniki jest w interesujący sposób złamana przez wpadające w ucho refreny. W końcu mamy XXI wiek – teraz już da się ładnie połączyć acid techno i chwytliwy pop. –Ł.Krajnik