O Jezu! Cóż to za płyta! Może to zabrzmi śmiesznie, ale co tam – od kilku dobrych lat nie słyszałem bardziej przerażającego albumu. Jamie Stewart i spółka zaserwowali tak intensywny post-industrialny koktajl, że głowa mała. Ich nowe LP powstało wedle zasady dobrego sequela - każdy jego element działa lepiej, szybciej i mocniej niż patenty znane z poprzednich dokonań. Chaotyczny syntezatorowy hałas całkowicie pożarł resztki popu Forget, dotychczasowa oślizła poezja stała się jeszcze bardziej bezpośrednia, a dwubiegunowe wokale to już nie Scott Walker, a raczej Buffalo Bill. Papież power electronics William Benett powiedział kiedyś, że pragnie tworzyć dźwięki, które karcą. Xiu Xiu poszli o krok dalej i wykreowali dźwięki, które torturują. –Ł.Krajnik

PS. Za brzmienie tych plemiennych bębnów dałbym się pokroić. 

A no właśnie. W październiku pojawił się trzeci już album polskiego electro-r&b duetu, który, patrząc na okładkę, ma odnosić się do "popu przyszłości". Choć da się wyraźnie zauważyć, że XXANAXX z każdym kolejnym materiałem nieco się rozwija i świetnie potrafi adaptować trendy z zachodu (choć są nudziarze zarzucający im bezczelne kopiowanie), to jednak nadal uważam, że duo znacznie bardziej wymiata na odcinku singlowym ("Give U The World" to mój pewniak jeśli chodzi o polskie single dekady). No ale jest Gradient i mam z czego wybierać: parzący płonącymi lidowymi synthami opener "Styropian", czy zgrabna electro-balladka "Bliżej" to przykłady z brzegu. No i oczywiście single: "Mniej" (o którym już się wypowiedziałem) i disclosure'owy "Bardzo Bardzo". Nie zapominam o future-2-stepowym "Miliony Planet", który pokazuje wspaniałe inspiracje Klaudii (która jak zwykle rządzi na mikrofonie) i Michała (który dobrze wie, na czym polega wyrazista wypolerowana produkcja). Ale "nie ukrywam, trochę mnie to boli bo / ciężko to zaakceptować, ciężko to pominąć" (Klaudia, rapuj częściej!): są tu piosenki, które po mnie trochę spływają, które traktuje jako stylistyczne ćwiczenia lub odrobione lekcje ("Na Chwilę", "Surferzy", "Ciepło"), no i ten Quebo w "Kłach"... Mimo wszystko, XXANAXX obok Rosalie. czy Chloe Martini są obecnie wizytówką współczesnego r&b popu w naszym kraju. –T.Skowyra

Zdumiewająco, wujek Google podpowiada, że nowy, nagrany dla Instant Classic album, sklasyfikowano jako hip hop/rap. Aż takiej renowacji krakowska wytwórnia jeszcze nie przeszła (choć czekam z niecierpliwością). Nowy album Xenonów i tak znacznie odbiega od typowych wydawnictw labelu. Niczym Giorgio Moroder, muzycy korzystają z analogowych syntezatorów w celu odkrywania futurystycznych brzmień. Jednak zamiast italo disco, pojawiają się odurzające, kosmiczne dźwięki, niczym Vangelis w piosenkowej formie. Narkotyczne wizje przyszłości, wykreowane za pomocą Mooga, są jak z książek Lema i Philipa K. Dicka. Niektóre pejzaże dźwiękowe są na podobnym poziomie abstrakcji, co tytułowa Polska Stacja Kosmiczna. Taki "Neptus" spokojnie mógłby znaleźć się w kolejnej części Blade Runnera. Pulsujący, dziesięciominutowy "Planet Brasil" potwierdza natomiast, że Instant obecnie wiedzie prym, jeśli chodzi o organiczne transy. –A.Kiepuszewski

Bardzo podoba mi się, że z każdym kolejnym numerem/wydawnictwem duet XXANAXX notuje progres. W tej chwili chyba nie znajdę w kraju równie dobrego dance-popu skrzyżowanego z r&b w tak aktualnej, świetnie wyprodukowanej oprawie. W najnowszym "Mniej" znajdziemy lekkość, klarowność i przebojowość, a przecież jest jeszcze zmysłowy wokal Klaudii, bez którego po prostu nie ma XXANAXXU. Jedyne, co niespecjalnie mnie przekonuje, to wstawka Rasa: ani niczego fajnego tu nie wniosła, ani ta zwrotka ciekawa, więc jak dla mnie można by z niej spokojnie zrezygnować. Ale poza tym bez zastanowienia wrzucam kawałek na swoja playlistę i czekam na więcej. –T.Skowyra

Oho, widzę, że "Give U The World" to nie była jednorazowa akcja i damsko-męski duet XXANAXX znalazł zupełnie inną, o wiele ciekawszą drogę od tej, którą znaliśmy z debiutu. Zamiast nudnego klepania bitów postawił na więcej przestrzeni, popracował nad układem refrenów i bez żadnych skrupułów zaznajomił się z nowinkami i nowoczesnym graniem popu. Dowodem tego jest wydany jakiś czas temu "Meltdown". I choć może nie jest to piosenka spełniająca moje marzenia, ale wyraźnie czuć, że przebojowość refrenu nie jest wymuszona, a i cały kawałek nie jest nużący, tylko naprawdę niesie za sobą coś wartego uwagi. I bardzo mnie to cieszy, ponieważ nowe otwarcie przy okazji albumu numer dwa może przynieść wiele dobra. Trzymam kciuki. –T.Skowyra

No i proszę, okazuje się, że można. Debiut, choć niezbyt przekonujący, pokazał, że damsko-męski duet XXANAXX patrzy w dobrą stronę (AlunaGeorge to całkiem słuszny wzorzec jak na początek), tylko jeszcze nie potrafi tego przełożyć na jakość kawałków. Wydaje się, że w numerze nagranym na drugą część kompilacji Heartbreaks & Promises to się udało. W "Give U The World" od razu można poczuć chwytliwy, taneczny vibe, kojarzący się z hitami Duke'a Dumonta, czy słonecznymi songami Bondax. Zdecydowanie kupuję takie granie i liczę na to, że XXANAXX już za jakiś czas odegra się za falstart w postaci Triangles. -T.Skowyra

Xyloid tworzy muzak XXI wieku, inspirowany seapunkiem, footworkiem i ostatnią falą 8-bitu. Wykazuje przy tym duchowe pokrewieństwo z niedawno opisywanym w tej rubryce Lorenzo Sennim - jego kompozycje to intelektualne, a przy tym niesamowicie plastyczne, drobiazgowe rozkminy, w których dźwięki i struktury muzyczne osadzone są w niedookreślonej, cyfrowej przestrzeni. Nieco odrealniony, a przecież jakże naturalny ambient Internetu, który jest efektem tych eksperymentów, zachwyca swą muzykalnością - tak było już na zeszłorocznej, lekko jazzującej EP-ce Voyage, a The Crystal Sessions to krok jeszcze dalej, a przy tym w bok - powiedzmy, w stronę kosmicznych poszukiwań Göttschinga. Czyżby kolejny genialny przybysz z przyszłości? -K.Michalak