Skee Mask przeniósł akt uderzania workiem ze żwirem o płytę chodnikową do akwarium, a jego pordzewiała bitowa maszyneria zakręca karuzelą przefiltrowanych dźwięków. Brudne dystorsje pędzą, przędąc metamorfozy nastrojowego deep house'u na gniewnym bicie, gdzie melancholijny synth konfrontuje się z syczącym hi-hatem. Ta burza w szklance wody to "Trackheadz" – hucpiarska popisówa naszego anonimowego wariata. Dalej już okazuje nam litość, odzyskuje poczytalność i jest tylko lżej. Przechodzimy w sterylny, aphexowy, atmosferyczny drum&bass i choć tempo nie zwalnia, emfazę wyraźnie czuć na melodii. "TH808" i "800AB" płyną wartkim strumieniem, nie szarpią już za ramiona, by sprawdzić, czy mamy od przesterów oczy jak pięć złotych. Ja miałam i normalnie byłabym rozczarowana, że na trzy utwory jest tylko jeden naparzacz, ale producent dobrze wyliczył, że po jednej nawałnicy słuchaczowi należą się dwa głębokie oddechy. –N. Jałmużna

Jako że wszyscy koledzy chłopców, których kiedykolwiek darzyłam uczuciem jakimkolwiek, szybko zazwyczaj zostawali przypadkiem również moimi kolegami, nie mogę przechodzić obojętnie obok Dave'a Potnera solo, bo kto mnie odrobinę chociaż zna ten wie, że "ah" zawierające się w imieniu Lennoxa to chyba najrozkoszniejsze "ah" w moim życiu. Jeżeli tęsknicie czasem za Animal Collective – tym kochanym przez starsze pokolenie Porcys (Spirit They've Gone, Spirit They've Vanished) i tym kochanym przeze mnie (całym), to Avey Tare zaprasza do wspólnego oglądania albumu rodzinnego, z którego co prawda wyrwano kilka ważnych zdjęć, ale wklejono też kilka nowych, odpowiedzialnych za stały wzrost (mało czytelnej) szczegółowości wszystkiego. Prawdopodobieństwo, z jakim członkowie Animal Collective mogliby się spodziewać po typowym słuchaczu muzyki tzw. alternatywnej, znajomości lub namiętnego poszukiwania któregokolwiek z ich dźwiękowych i tekstualnych punktów wyjścia wynosi zero; prawdopodobieństwo, że im na tym zależy, chyba też wynosi zero. W całej twórczości AC, jak i w jej odpryskach, jest zawsze coś uporczywego, coś infantylnego, coś migoczącego, niejasnego, tak i tu – Cows On Hourglass Pond to folkowa pocztówka ambientu i synthu, ozdobiona abstrakcyjno-pstrokatymi girlandami głosu Dave'a. Miłośnikom dziwaczności polecam całość, a tym z was, którzy nie wiedzą jeszcze, z czym to jeść – moje highlighty: "What's The Goodside", żeby usłyszeć przy piknikowej gitarze akustycznej jak ten świr śpiewa "babies are for milking / me and the bubble"; "Nostalgia In Lemonade", żeby ze sprzężeń syntezatorów na początku wpaść w cytrynową watę najpiękniejszego lata i powiedzieć komuś w myślach słodki komplement, że "you are my only lemonade" i highlight wśród highlightów – "K.C. Yours", w którym sypiamy z robotami, bo maszyny nie łamią naszych serc. –A.Kiszka

Na ring wskakuje wątła Brytyjka i w 35 minut rozpierdala 2019. Otwierającym "Offence" pluje pod nogi kolegom po fachu i nonszalancko przeciągając samogłoski na zawadiackim, gitarowym bicie wyzywa na pojedynek. Jej przewagi nie budują jedynie agresywne momenty, czyli rozkrzyczany, megafonowy "Boss" i jadowity "Venom", ale również melodyjne, chwytliwe śpiewajki z Cleo Sol, Chronixxem i Little Dragon. Same podkłady doprowadziłyby do rychłego nokautu. GREY Area dźwięczy trip-hopem (takim masywnym atakiem hehe haha), r&b, popem, a zamyka się saxem. Dzięki temu eklektyzmowi trudno o monotonię. Dziewczyna w pełni urzeczywistniła swoją dewizę "Women can be kings" i że lepiej jej nie lekceważyć, bo do wagi piórkowej zdecydowanie nie należy. –N. Jałmużna

Ci Australijczycy udowadniają, że punk jeszcze nie zdechł i być może nie przeżywa drugiej młodości, ale czasem przekazuje coś niegłupiego. Ekipa z Sydney nie dość, że ostro piłuje, to jeszcze z głową – garażowy jazgot błyskotliwe łączy z celną społeczną satyrą, a na dodatek wzmacnia ją nieco apatyczną charyzmą frontmana. Pomyślcie sobie o krytyce testosteronowych patologii zderzoną z cynizmem bohaterów Breta Eastona Ellisa. Przesłuchajcie i podawajcie dalej, bo szkoda by ten projekt przeszedł bez echa. –Ł.Krajnik

Poboczne przedsięwzięcie Gold Pandy należy traktować z przymrużeniem oka oraz dużą dozą wyrozumiałości. Brytyjczyk nie sili się bowiem na zbawianie współczesnej sceny elektronicznej, czy manifestowanie własnej unikalności. Na tę chwilę interesuje go po prostu dobra zabawa w starym stylu. No i właśnie dlatego oferuje nam oldskulowy, ozdobiony samplami house, bardziej na rozgrzewający before niż ekstatyczną część główną imprezy. Bez fajerwerków, bez eksperymentalnych wygibasów, ale z klasą. Moi rodzice słuchają Collinsa, a ja w ich wieku pewnie będę puszczał sobie właśnie takie rzeczy. –Ł.Krajnik

Wibrator, alergia, malaria. Debiutancki długograj Australijki to z pozoru jedynie zgrabne wykorzystanie jangle/indie/twee-popowych klisz, lecz jeżeli w efekcie otrzymujemy najbardziej urocze piosenki (i najlepsze teksty) w tym roku, to trudno narzekać. Zwłaszcza że każdy znajdzie tu coś dla siebie: "Bistro", czyli utwór, który mógłby znaleźć się na płycie Beach House, "elliottowska" plecionkę "U Owe Me", duch Go-Betweens w "Tricks". No i ten głos, który czasami urzeka kruchością ("Mosquito"), czasami imponuje siłą ("Beware Of The Dogs"); wyszeptane wulgaryzmy nigdy nie brzmiały donośniej ("Season's Greetings"), pociaganie nosem nigdy nie było tak stosowne ("Allergies"). Swoją drogą: wiecie, że najpiękniejsze wyznanie miłosne w 2019 zawiera wersy z "wibratorem", "alergią" i "komarami przenoszącymi malarię"? Więc uważaj na ładne i brzydkie słowa, bo mogą być wykorzystane przeciwko tobie. A jak będziesz kazał się uśmiechnąć, albo znowu ją dotkniesz, to pamiętaj, że ktoś z uśmiechem na ustach rozgniecie butem twoją pustą czaszkę o chodnik. –P.Wycisło