Muszę przyznać, że do tej pory jeszcze zdarza mi się zapętlić "No Type" i przy rozkręconej na full muzyce powtarzać za chłopakami "bad bitches is the only thing that I like". Zasadniczo dzięki chwytliwości tego kawałka dobrze pamiętam każdy moment na imprezach, na których ktoś już po paru kolejkach postanawiał zarzucić jakimś trapem. Teraz Rae Sremmurd co jakąś chwilę wypuszczają single promujące ich drugi album, który miałby być kontynuacją debiutu, co sugeruje jego tytuł – SremmLife 2.

Jakiś tydzień temu duet wrzucił do sieci "Look Alive". Liczyłam na kolejny energetyczny banger, a dostałam muchę zamoczoną w smole. Wokale Swae Lee i Slim Jimmy’ego są gdzieś w tyle, pojawia się jakiś pogłos, do tego ogólny nastrój jest raczej ponury. To już nie jest kawałek, który puszczony w środku nocy wywoła wyśpiewanie refrenu unisono, ale raczej piosenka na dzień po – kiedy kac męczy i brakuje nawet siły na kliknięcie "next". –A.Kania

Naprawdę szczerze chciałem polubić Wyszli Coś Zjeść. Do 1985 również podchodziłem bez uprzedzeń, ale jednak z nowym krążkiem Rasmentów jest trochę tak, jak z ich poprzednim dziełkiem. To rap, który w trakcie odsłuchu nie wprawia w zażenowanie i nie epatuje nudziarstwem, ale już po kwadransie ciszy po odtworzeniu zamykającej album piosenki "Przerwa", ciężko jest się pozbyć wrażenia, że ostatnie dwadzieścia osiem indeksów spłodzonych przez duet w latach 2015-2016 to nienagannie wyprodukowane przypowieści o tym samym. Fenomen składu najlepiej oddaje parafraza fragmentu krótkiej piłki Tomasza Skowyry o ostatniej części tryptyku Moderat: "Rasmentalism są wręcz znakiem firmowym ALTERNATYWNEJ linii rapowego trójkacore'u, właściwie od dwóch lat grając ten sam repertuar oparty na para-obserwatorskich linijkach Rasa i coraz mniej soul-hopowych beatach Mentosa. Jeśli chodzi o mój stosunek do Rasmentalismu, to przyznaję, że z trudem przychodzi mi odróżnianie ich ostatnich trzydziestu kawałków, a wysłuchana płyta prędko wylatuje z pamięci. To może nie jest jakieś katastrofalne granie – jest tylko zwyczajnie monotematyczne i jakby oklepane. Dlatego niestety poddaję się przy słuchaniu sprawnie skleconych utworów, takich jak: «1985», «Jeszcze jeden kieliszek» czy «Wszyscy kłamią», ale wiem, że są tacy, którym skacze ciśnienie na wieść o kolejnej płycie i kolejnym przyjeździe duetu do ich wsi". –W.Tyczka

Po przesłuchaniu najnowszego singla Marii Peszek zacząłem poważnie myśleć o tym, co udało mi się osiągnąć w życiu i czy kiedy stracę włosy po chemioterapii, moje odstające uszy nie staną się obiektem żartów? Łudziłem się nadzieją, że w roli muzycznego onkologa z pomocą przybędzie Antony Hegarty. Transseksualna artystka tworzy politycznie zaangażowany utwór, który nie budzi komórek rakowych w organizmie, ale niestety mimo ckliwej próby “Drone Bomb Me” nieszczególnie mnie wzrusza. Nie pomaga nawet zapłakana Naomi Campbell, która w teledysku głosem Anohni wyśpiewuje, że po stracie rodziny teraz sama chce zostać unicestwiona przez atak dronów. Jeśli tak ma wyglądać efekt wspólnej producenckiej pracy Daniela Lopatina i Hudsona Mohawke na całym Hopelessness to poczuję spory niedosyt. –A.Kasprzycki

Znacie już nowy numer Bat For Lashes, to teraz pora zajrzeć na nasze własne podwórko. W kontekście “In God’s House” Natashy wspomniałem o kręceniu się w koło własnej estetyki i dawaniu nadziei na lepsze. Sprawa Rebeki porusza mniej więcej podobne problemy. Daleki jestem od mówienia twórcom co powinni robić, ale “Perfect Man” jest jednak poniżej oczekiwań względem tego projektu. Ofensywa synth-popu w naszym kraju daje co najwyżej średnie rezultaty – to fakt szeroko komentowany, ale sam genre nie jest przecież niczemu winny. Czy drugi album poznańskiego duetu coś w tej kwestii zmieni? “Stars” to nie jest, jednak chyba ważniejsze pytanie to: czy powinniśmy tego chcieć? –K.Pytel

Pierwsza myśl to "Video Games" z wektorem na obiegowy patriotyzm. Druga, że muzyki to raczej niewiele tu będzie. A dlaczego niby miałoby jej nie być? Od dobrych pięciu lat "ekipa Tidala", odnoszę takie wrażenie, ma problemy z muzykalnością. Są tu oczywiście wyjątki, których nie trzeba nawet wymieniać, ale sytuacja wygląda tak, że przez to spora część popowego mainstreamu w Stanach całkowicie do mnie nie trafia. Do ogólnej twórczej niemocy dochodzi cały ten westowo-arcowy brudny sztafaż: melodie prowadzące donikąd, pretensje do wskazywania "nowych dróg" w popie. A dajcie wy mi święty spokój. Nie inaczej jest w przypadku "American Oxygen", które stara się te bądź co bądź ważne dla nowej muzyki wpływy asymilować, przekładać na masowo strawialny pop, ale czy naprawdę warto upierać się przy graniu nimi, gdy sprawdzają się tylko w dość ograniczonym przedziale? Może to tylko mój problem, jednak przyjmuję za pewnik, że nowa piosenka Rihanny do najbardziej porywających nie należy. –K.Pytel