Jak słychać, Albarn zamiast pisać piosenki jeszcze mocniej zajął się komentowaniem rzeczywistości. "Zaangażowany politycznie" "Hallelujah Money", wypuszczony tuż przed inauguracją Donalda Trumpa na czterdziestego piątego prezydenta Stanów Zjednoczonych, to gospelowy synth-pop z Benjaminem Clementine'em ostrzegającym przed nadchodzącą zmianą. Szkoda tylko, że przekaz został opakowany w niezbyt atrakcyjną formę – Ben zwyczajnie przynudza na majku swoim wzniosłym tonem, gospelowy śpiewy to tani chwyt, a dopiero końcówka i refren Albarna ratują cały utwór przed kciukiem w dół. Jeśli tak ma wyglądać nowy krążek Gorillaz, to ja wolę sobie zapuścić "Feel Kukle". –T.Skowyra

Był taki facet. Każdy jego występ bawił mnie do rozpuku. Wystarczały dwa pierwsze zdania jakiegokolwiek monologu i po prostu nie wyrabiałem ze śmiechu. Gdy już czułem, że zaraz pęknę, to ten gość dorzucał taki kawałek, że zbierałem szczękę z podłogi. On był prawie jak gwiazda rocka. A jaką miał świetną, kolorową kurtkę!

Problem w tym, że całe show opierało się wciąż na tym samym, powtarzanym w kółko żarcie. Identyczny prolog, podobne rozwinięcie i puenta, którą znałem na pamięć. Nawet mu się nie chciało dodać kolejnego dowcipu do tego skromnego repertuaru. Uparcie od kilku lat używał jednego akordu.

Tak więc, najpierw ja odkryłem tę tajemnicę, a potem cała reszta. Niektórzy fani nawet prosili o wprowadzenie wspomnianej drugiej anegdoty. Ludzie wysyłali maile z gotowymi historyjkami, a nawet chóralnie wykrzykiwali propozycje grepsów podczas występów. Niestety wszystkie te próby skończyły się fiaskiem.

W końcu anulowano całe tournée i teraz ten koleś opowiada swój jedyny żart do lustra. –Ł.Krajnik

Trudno było nie czekać na debiut Katie mając w pamięci absolutnie wspaniałe "Pivot", trwający blisko kwadrans kawałek, który rozpalał nadzieję na wielkie rzeczy w przyszłości. Color, które ukazało się pod szyldem Tri Angle, niestety zawodzi. Choć herndonowski duch pozostał, muzyka niestety w jakiś sposób utraciła swój blask. Może chodzi o zanik tamtej fantastycznej narracyjności? Udział "organicznych" dźwięków i ich melanż z cyfryzacją niekoniecznie wychodzi na dobre całości, czasem brzmi to aż lekko kiczowato. Nie spodziewałem się, że użyję takich słów wobec Gately, ale niestety. Problemem może być też właśnie próba dodania zbyt dużej ilości tytułowego koloru do tych zdehumanizowanych konstrukcji. Zamiast eklektycznych, piosenkowych form życzyłbym sobie głębszą i opartą bardziej na szczególe penetrację zdigitalizowanych form życia (najbliżej temu jest chyba "Sift"), czyli właśnie tego za co tak polubiłem tę nowojorską artystkę. Ale pomimo tych wszystkich gorzkich słów, które biorą się przede wszystkim z niezaspokojenia moich oczekiwań, Color pozostaje bardzo ciekawą i ambitną próbą nieco innego podjęcia tematu, który rok temu przedstawiło Platform. Szkoda, że nie równie udaną. –A.Barszczak

czy "riki tiki"
to wciąż największy frazes o Gangu
a może... "ram pam pam"?

ale tu są całą prawdą, jakby
magnetyczną poezją zmieszaną
przez Roberta M

Popek i Borixon, kochankowie
nigdy bardziej nieprzejrzyści, żargonowi
przemierzają ulice

białej mafii
wynalazcy, surowych rymów miotacze
(Popek miażdży w "Kapitan Kox")

ale Borixon
też daje z siebie to co najgorsze: choćby w
"Kocham Cię Robaczku"

szkoda że bity bywają nudne albo
bezwładne jak na poprzednim Gangu;
"Albańskie Kakao", "Wita Was Król".

–Elvis John

Ellie Goulding chyba polubiła "gościnne występy" w kinie, bo serwuje nam kolejny track do kolejnego filmu (po słynnych Pięćdziesięciu Twarzach Greya), tym razem reklamujący najnowszą produkcję z Bridget Jones. Brytyjka obrała niezłą strategię promocji – jak wiadomo od lat 80-tych muzykę łatwiej sprzedać w pakiecie z ruchomym obrazem, a co dopiero jeśli jest dołączona do pełnometrażowego filmu.

W "Still Falling For You" refren ma górować swoją "wzniosłością" nad całym utworem. Niestety prezentuje zwyczajny przerost ekspresji nad melodyką i na tym tle już nawet zwrotka jest bardziej wyrazista. Typowy grzech takich DIW jak np. Adele – brak hooków rekompensuje się patosem i męczącym dramatyzowaniem. Jak reanimacja trupa. Track ratuje ciekawy motyw wokalu w zwrotce i mostek, który wprowadza trochę życia, ale to ostatnie tchnienie przed śmiercią, bo chwilę później utwór się kończy. Przyznam, że o ile jestem w stanie pojąć fenomen Greya czy Bridget Jones (ale combo…) to jakoś trudniej zrozumieć mi fenomen popularności tak bezbarwnej pop-gwiazdy jak Ellie. –J.Bugdol

Na wysokości EP-ki Zebra, gdzie pojawiło się oszczędne, szkieletowe r&b, Gallant zapowiadał się na co najmniej ciekawą postać. Wraz z nagraniem longplaya trochę podkopał swoje szanse. Ology brzmi jak dostosowany do komercyjnych rozgłośni, napędzany soulem i r&b pop, a sam Christopher Gallant przypomina kogoś między Weekndem, Anthonym Gonzalezem i Miguelem, tylko w raczej stonowanej wersji. Są na tej płycie jakieś przyzwoite fragmenty (prince'owy "Talking To Myself" chyba wyszedł najlepiej, no i "Skipping Stone" też jakoś wyszedł), ale tak prawdę mówiąc nie chce mi się ani słuchać tych rozegzaltowanych, bladych wałków, ani tym bardziej o nich pisać. Więc poprzestaję na tych kilku linijkach i raczej na dobre rozstaję się z debiutem tego gamonia. No i trochę szkoda, że wyszło tak, a nie inaczej. −T.Skowyra