Nie wiem, kim jest Manuel Joseph Walker z San Bernardino, ale już go lubię. "Dare" to kawałek dla wszystkich, którzy za początek dream-popu uważają "Lost In The Supermarket" albo marzą o DIIV w pogodniejszym, zwiewniejszym anturażu (think "Dopamine"). Janglujący, niemal przezroczysty drive gitar kontrowany jest przez bezwładne plamy basu i mógłby to być kolejny przykład generycznego revivalizmu, a jednak jak rzadko kiedy nie mogę oderwać się od tych pędzących, naiwnych melodyjek, odsyłających do czasów, gdy w głowach twee-dzieciaków dopiero zaczynały kiełkować idee eksperymentowania z dźwiękiem. Naturalnie nie ma co liczyć na genialny longplay, ale może warto będzie dać szansę Silence, którego premiera planowana jest na 20 lipca – ja przynajmniej sobie tego nie odmówię. –W.Chełmecki

Skoro Wojtek pochwalił nowy kawałek kanadyjskiego duetu Exit Someone, to ja dodam tylko, że piękniejsza połowa duetu, czyli June Moon, również tworzy cudne rzeczy. Zresztą wiedziałem o tym od momentu zaznajomienia się z jej zeszłoroczną EP-ką wypuszczoną pod pseudonimem Forever. Na tym wydawnictwie znalazły się intymne, nieco wycofane piosenki w połączeniu ze zmysłowym wokalem, tymczasem "Falling" jest krokiem ku bardziej tanecznej formule nieśmiałego synth-popu. Wyobraźcie sobie onieśmielającą Kylie z Fever zmiksowaną z czułością i delikatnością Nite Jewel w produkcji Metro Area sprzed dekady (a w rzeczywistości za bity odpowiada Ouri) – takie wyważenie proporcji sprawia, że trudno mi się oderwać od tych zaledwie trzech minut muzyki. Więc oczywiście czekam na kolejną rzecz od Exit Someone, ale czuję, że w albumie z takimi piosenkami jak nowy singiel Forever zakochałbym się od pierwszego usłyszenia. A podobno EP-ka już w drodze, więc pozostało tylko cierpliwie czekać. –T.Skowyra

Nieco zapomniani, college-rockowi protoplaści powracają z drugim albumem od czasu reaktywacji w 2008 roku i raczej nie zaskakują pod kątem wyborów artystycznych. Na In Between dominuje leniwa, akustyczna psychodelia, zakorzeniona w jangle’u The Byrds oraz "popowej" odsłonie Velvet Underground i bliższa folk-rockowej sielance The Good Earth niż miękkiemu post-punkowi Crazy Rhythms – niekwestionowanego opus magnum zespołu. Feelies gdzieniegdzie podbarwią hinduską ragą ("Stay The Course") czy gitarowym brudem (repryza utworu tytułowego), ale ich siłą pozostaje przede wszystkim cierpliwość i medytacyjne wycofanie, czyli coś, w czym zawsze byli dobrzy, a co czasami jest jedynym, czego potrzeba nam w zgiełku wielkomiejskiej dżungli. –W.Chełmecki

–W.Sawicki

Kolejny po "Take It Back" kawałek Figgy'ego nagrany wspólnie z wokalistką Angelicą Bess znaną z Body Language znowu okazuje się zgrabnie przygotowanym dancefloorowym pewniakiem. W ogóle muszę napisać, że niezwykle podoba się kierunek, w którym zmierza producent: zasłuchany w funku, disco i zapewne w pierwszych płytach Madge (ze szczególnym akcentem na mój ukochany debiut) konstruuje bezpretensjonalne tańce, przy których można się do woli wyskakać. Ale w "Eyes On You" obecna jest również pewnego rodzaju zaduma – może trochę naiwna, ale za to pełna wdzięku i parkietowego romantyzmu. Czekam na cały długogrający album z tak obiecującymi piosenkami, choć EP-ką też bym nie pogardził. Ale na razie: kto ma ochotę na disco romans? –T.Skowyra

Power-popowe zastrzyki energii, plażowe niemal brzmienie i rozmemłany, 70’sowy songwriting – tak w skrócie prezentuje się Voyager, druga płyta pochodzącej z Montrealu grupy Fleece. Do swojej muzyki Kanadyjczycy przemycają też coś z post-bitelsowskiego psych-rocka i wypolerowanej nowej fali po linii Police, a w niektórych wystudiowanych przebiegach akordów swoje odbicie ma jazzowe wykształcenie większości zespołu. Z blendu tych wszystkich mniej lub bardziej świadomych inspiracji wyszedł album gęsto zaaranżowany, szanujący harmonię i niezwykle ciepły, który umiejscowiłbym gdzieś pomiędzy Unknown Mortal Orchestra, Field Music i zeszłorocznym krążkiem Thomasa Cohena. Co tu dużo mówić, po prostu dobre granie. –W.Chełmecki

Za pseudonimem Flabaire kryje się Ralph Maruani – francuski producent house'u i podobnych tanecznych form, a także współzałożyciel małego labelu D.KO Records. Paryżanin zadebiutował w zeszłym roku niezłym długograjem It's Just A Silly Phase I'm Going Through, na którym próbował pewnie zdusić wszystkie swoje ulubione strategie dance music (2-step, deep-house, ambient-techno). Natomiast nowy rok przywitał krótką EP-ką nazwaną na cześć postaci, o której w maju znowu będzie głośno. Laura Palmer to trzy konkret-tracki na przecięciu francuskiego house'u (basy!) i przyjaznego techno, które oczywiście skąpano w cieniach i czerniach nocnych imprez do rana. Na dokładkę remiks chyba najlepszego w zestawie, tytułowego wałka, no i cała naprzód, bo Ralph ma głowę na karku i coś mi się wydaje, że jeszcze kiedyś wpadnie do nas z czymś większym. Zapraszamy. –T.Skowyra