Duszny bit, duszne synthy, duszna nawijka. Po kilku mniej lub bardziej udanych próbach z niuskulem Małolat chyba odnalazł swoją niszę albo wciąż jest Pezeta bratem, no. Tak czy siak, jedzie dobrze jak nigdy wcześniej, kciuk w górę! –K.Michalak

Za tym projektem stoi człowiek-orkiestra o nazwisku Zawiślak, który, jak się chwali w press kicie, wszystko robi sam, włącznie z odbieraniem telefonów. Zważywszy, że na skrzynkę przyszło mi 5 identycznych maili z prośbą o rzucenie uchem człowiek musi być bardzo zapracowany. Ale wcale mnie to nie wkurzyło, bo ta EP-ka przypomniała mi trochę początek ubiegłej dekady jak w modzie były różne sympatyczne bedroom popowe elektroniki i chętnie po nie sięgałem. I to jest coś takiego, tyle że bardzo wszechstronne i ogarnięte – od bjorkowych zaśpiewów i noworomantycznych melodii na dużej przestrzeni, poprzez przekwaszony pop oparty o klubowy bit z gatunku trochę Timberlake, trochę Tundra, po pościelowy dreamgaze. Nawet na ewidentne przymulenia trudno się wkurzać, skoro słucham i nie wiem czy to etno czy emo, czy Michael Bolton, czy mi zaraz Bono wejdzie z "With Or Without You" i nagle szlachetna trąbka ewokująca "Life’s A Bitch" – osobliwe ale fajne. –M.Zagroba

Maxo uderza po raz kolejny (po obłędnie poszatkowanej digi-papce "Snow Other" i bezczelnie pysznym miodowym sorbecie "Honeybell") i znowu rozstawia po kątach wszystkich tych, którym wydaje się, że ich "śmiałe eksperymenty z elektroniką" są coś warte. Jak dobrze wiecie, sporo takich znajdziemy ostatnio w kraju nad Wisłą, ale to temat na inną rozmowę. Nowy numer z gościnnym śpiewem Dziewczyny Roku, to kolejny nieokiełznany przekładaniec, mieniący się tęczowymi barwami niczym grzbiet pstrąga. Czyli jak zwykle przybijamy pionę. A przyszłość zapowiada się jeszcze lepiej, bo koleżanka Kitty ogłosiła niedawno, że Maxo będzie brał udział przy produkcji jej oficjalnego, dwupłytowego (!!) debiutu. Czekam z niecierpliwością na to kolabo, Wy chyba też powinniście. -T.Skowyra