Latynosi to raczej ludzie, którzy rzadko się smucą: mają ten swój odwieczny karnawał w Rio, który czasem to chyba trwa przez okrągły rok – tak przynajmniej wyglądają w moim przekonaniu. Co w takim razie pół Ekwadorczyk mógłby robić w Asthmatic Kitty: labelu, który nie dość, że ma już wystarczająco przygnębiającą nazwę, to w dodatku włada nim król śmiechu przez łzy – Sufjan Stevens? Otóż okazuje się, że bardzo dużo może tam robić (np. wydać pięć albumów), bo i śpiewa w dwóch językach, i posiłkuje się południowoamerykańskim instrumentarium, ale i synthami rodem z północy. Czasem roztacza przytulne groovy, innym razem przeisatcza się w Arcę – mniej ekstrawertycznego, ale dalej jednak zglitchowanego. Private Energy jest jak w tytule – intymne, ale lubi czasem poeksperymentować z wyjściem na dancefloor. –A.Kania

Hoops w swojej podwodnej historii zanurza słuchacza pod powierzchnię oceanicznej toni, aby za pomocą analogowej i dream-popowej sily wyporu doprowadzić go do porzucenia zbędnego balastu ciała, dając mu w pełni doświadczyć ogromu obserwowanego hydro-kosmosu. Z Janerką ma to niewiele wspólnego, jesli wziąć pod uwagę to, że EP (to się z nazwą wysilili) stoi w pełnej opozycji do krystalicznie wyczyszczonego dźwięku Podwodnej, stawiając na zdecydowanie bardziej rozmyte, szumiące i kasetowe brzmienie. Atmosferą bliżej tu do bezkresnego zimnego Atlantyku, niż do przytulnego ciepła uroku przybrzeżnych raf koralowych – wiem, że zalatuje to odpustowym kiczem, ale w niektórych przypadkach, tak jak w tym, wydaje się to w pełni usprawiedliwione, zluzujmy się trochę i użyjmy wyobraźni.

Typom z Hoopsa udaje się tego wszystkiego dokonać w niecałe 20 minut za pomocą świetnie przeprowadzonej selekcji materiału powodującej absolutny brak zbędnych momentów hołdując popowo-nerdowskim melodycznym zajawkom. Wiadomo, że celowo nagrywane na kaseciaku brzmienie jest jasnym odnośnikiem do lo-fi cudów spod znaku piwniczniaków jak “Guided By Voices“, mimo jasno nakreślonych inspiracji chłopaki nie tracą własnego języka. Biere to wszystko i chcę od kolesi więcej, kilka tape'ów i drobna EP-ka to za mało, full napalony czekam na długogrający. –M.Kołaczyk

W drugiej już zapowiedzi swojej zbliżającej się EP-ki, Hoops dołączają do post-byrdsowskiej, janglującej drużyny hamakowej, ograniczając trochę lo-fi, choć nie całkiem ograniczając przy tym wpływy Ariela Pinka. Prawie-refren tej nostalgicznej nucanki to bowiem ten sam profil melodyczny, co Rosenberg uchwycony w swoich najbardziej chwytliwych momentach, ale już jego gitarowe rozwiązanie i tęskny nastrój całego utworu to czyste Ducktails. Jeśli brakowało wam w tym roku dobrego soundtracku do opierdalania się, śmiało wsłuchajcie się w ten zgrabny basik i leżcie do rytmu. –W.Chełmecki

Są z Bloomington w stanie Indiana, jest ich czworo i właśnie wydali swoją kolejną kasetę w nakładzie zaledwie 150 egzemplarzy. Jej tytuł to po prostu Tape #3. Wiemy też, że wszystko zaczęło się od solowego projektu Drew Auschermana, który zaprosił do współpracy basistę Kevina Krautera, perkusistę Jamesa Allena oraz gitarzystę Keagana Beresforda. W zasadzie na tym kończą się ogólnie dostępne informacje na temat grupy Hoops. Mógłbym spróbować dopytać o więcej, chociażby pod nagraniem zamieszczonym na Youtube, ale ktoś już mnie uprzedził i otrzymał ripostę "najpierw opowiedz coś o sobie”. W takim wypadku również zachowam anonimowość i skupię się na samym materiale.

Trójka jest dotychczas najkrótszą kasetą Hoops, bo trwa zaledwie 12 minut. Czuję niedosyt, ale może to właśnie dzięki temu, ani przez chwilę nie byłem znużony. Pięć utworów składających się EP-kę to absolutne strzały w dziesiątkę niskobudżetowego piwnicznego popu. Jeśli potrzebujecie kogoś, kto gra muzykę zbliżoną do rdzennego Ariela Pinka grubo przed podpisaniem kontraktu z 4AD, gdy jego nagrania były naprawdę lo-fi, koniecznie sprawdźcie nowe nagrania Hoops. –A.Kasprzycki

Australijka songwriterka Chiara Hunter ma na koncie tylko kilka piosenek, ale już wyraźnie dała do zrozumienia, że warto zerkać na jej propozycje. Urzędująca w Londynie dziewczyna całkiem niedawno wyskoczyła z nowym kawałkiem, wydającym się w tej chwili jej najlepszym strzałem. "Hammer", bo o tym utworze mowa, spełnia w zadowalający sposób zamierzoną formułę future funku, bo właśnie tak określa swoje wałki na SoundCloudzie. Lekko MARUDEROWE intro, pełna przestrzeni zwrotka i zwłaszcza przebojowy, uderzający jak tytułowy młot chorus zapatrzony w najntisowe chartsy mówią same z siebie. A do tego mamy jeszcze wokal przywodzący na myśl, powiedźmy, KStewart (z którą zresztą Chiara ponoć współpracowała). Nie widzę innego werdyktu od wysoko uniesionego kciuka w górę. –T.Skowyra