Podczas niedawnych ogłoszeń kolejnych artystów tegorocznego OFF Festivalu na falach radiowej Trójki doszło również do wymiany opinii Grzegorza Hoffmana i Artura Rojka na temat ostatniej płyty tej sympatycznej skądinąd szkockiej grupy. W skrócie: szef muzyczny PR3 był raczej na nie, natomiast dyrektor artystyczny katowickiej imprezy raczej na tak i ogólnie, że "fajne piosenki". I ja też jestem raczej na tak, choć niewątpliwie mamy tutaj do czynienia z "odgrzewanym kotletem", który serwuje nam dowodzona przez Stuarta Murdocha formacja. Otwierające album "Nobody's Empire", muśnięte elektroniczną farbą "The Party Line" oraz "Plan For Today" czy urocze "Ever Had A Little Faith?" to owszem fajne tracki, które niewątpliwie sprawdziłyby się jutro w niejednej kawiarni przy pączku z ajerkoniakiem i herbacie, ale ile razy mieliśmy już z podobnym indie popem do czynienia i to nie tylko w wykonaniu B&S? Zabraknie nam kalkulatorów, żeby to wszystko policzyć. I choć oprócz wyżej wymienionych utworów znajdziecie na Girls In Peacetime Want To Dance pewnie kilka innych niezłych momentów to zdecydowanie w te ponure lutowe wieczory stawiałbym bardziej na Tigermilk jeśli już o B&S mowa. -J.Marczuk

Co się dzieje? Jeszcze parę chwil temu na wysokości Write About Love Belle & Sebastian byli ekipką, która zna już wszystkie swoje wady i zalety, spokojnie obok siebie koegzystuje i od lat codziennie rano robi sobie tę samą herbatę. W planach nie było już żadnych zaskoczeń: mieli dawać fajne koncerty na Off Festiwalach i spokojnie nagrywać sobie takie same albumy z dwiema, może trzema porządnymi piosenkami. Tymczasem "The Party Line" wychodzi poza starannie wypracowaną przez nich strefę komfortu i zaczyna czerpać garściami z popowych rejonów przeoranych przez MGMT z okolic ich debiutu. Co jakiś czas fajnie posłuchać sobie prostego hiciku na indiedyskotekę (łoł, ale oldskul). Dzięki, ziomki, dzięki wam w luźny sposób wróciliśmy na chwilę do czasów, kiedy nie istniał patrycjat. -R.Gawroński

Jak każdy poczciwy naiwniak dałem się porwać magii "Heartbeat Overdrive" i uwierzyłem, że oto na moich oczach powstaje zespół, z którym będzie mi się obcowało na bieżąco tak przyjemnie jak farciarzom wczutym w Cocteau Twins na przełomie 80s i 90s. Nie do końca się pomyliłem, bo i owszem, jest taka grupa, ale nazywa się A Sunny Day In Glasgow, a nie Ballet School. Debiutancki longplay tych drugich zawodzi na każdym poziomie. Bardziej niepotrzebna rzecz od albumowej wersji ich najlepszego singla to chyba tylko poznańskie zniczomaty. Gorsze jest jednak to, że cała reszta praktycznie w ogóle mnie nie rusza. "Lux" fajne fajne, ale odkrywczego songwritingu to ja tu nie słyszę, choć motywik oczywiście wart zapętlania. Narzekać też nie zamierzam, ale trochę szkoda życia na płyty na 5.0. -K.Bartosiak

Po zakończeniu bardzo lubianego przez nas cyklu 777 Vindsval nowym albumem powraca do serii Memoria Vetusta, czyli w pamięci starej odmęty. Nie liczmy więc na bezpośrednią kontynuację eksperymentalnego wcielenia artysty, którą bez trudu dało się usłyszeć na wydanym kilka miesięcy temu splicie z P.H.O.B.O.S . Dostajemy przede wszystkim rasowy, poprzetykany pseudo-gregoriańskimi zaśpiewami i podbity całą kopą niezłych riffów black metal. Zgodnie z nazwą – po prostu krew z północy. Vindsval udanie kopiuje własne patenty z pierwszych części cyklu, nawiązuje też do strojnych klimatów Emperor lub do Immortal z czasów Serca Zimy, udowadnia, że ascendenci nie byli w ciemię bici, nie na mchu jadali. Always the old way? Raczej niecny podstęp, bo pod przykrywką swojskiej scenerii ukrywa tu również bardzo techniczne, repetycyjne i kompulsywne oblicze, w saturniczny sposób przycinając sympho-blackowe (heh) podniosłe elementy, zjadając je i wypluwając tak, aby pasowały pod jego wartki, czasem jednak nazbyt jednostajny sound. -W.Kowalski