Zniknął na kilka lat, ale najwyraźniej się rozochocił, bo w zeszłym roku wydał longplaya, a dziś wypuścił następny kawałek, być może zapowiadający kolejny album. Co ciekawe, odechciało mu się tym razem smęcić, jak na Morning Phase, i postanowił uderzyć w bardziej przebojowy rewir popu. Pierwsze komentarze wskazują na podobieństwa do Tame Impala (początkowy riff czy pre-chorus), więc niby wszystko idzie w dobrym kierunku. Szkoda tylko, że nie zostałem powalony tym ekstatycznym chorusem, który tak naprawdę wcale nie jest taki mocarny, jak mogłoby się wydawać. Ale spokojnie, to dopiero pierwszy singiel, więc mam nadzieję, że w temacie nowego dłuogograja Becka będzie już tylko lepiej. –T.Skowyra

Pod tym osobliwym manifestem Benjamina J. Powera, traktującym o kruchości ludzkiego ciała, tak naprawdę kryje się mniej spektakularne i nie tak psychodelicznie rozmyte oblicze okiełznanego hałasu na modłę Fuck Buttons. Po czterech latach od solowego debiutu Blanck Mass odszedł od ambientowej konwencji na rzecz szybszych, cięższych (względem Blanck Mass) i nie tak zmiennokształtnych jak zarejestrowanych choćby na Slow Focus elektronicznych sekwencji. I choć w ogólnym rozrachunku z tegorocznych wydawnictw zdecydowanie milej słucha mi się drugiej połówki bristolskiego duetu, to Dumb Flesh zasługuje na wzmiankę na przykład ze względu na frapującą perełkę, "Detritus", kompozycję będącą w zamyśle próbą udźwiękowienia procesu rozkładu martwej materii organicznej. Cokolwiek, do cholery, to znaczy. –W.Tyczka

Nuda, panie. Niestety ten wyświechtany frazes ma rację bytu, szczególnie w kontekście tego, że Barnett wyraźnie zainspirowana jest PJ Harvey, Hole czy Liz Phair. A Ile razy, drodzy słuchacze, słyszeliście już kalkę PJ Harvey albo innej Liz Phair? Na pewno zbyt często. I choć zdarzają się na Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit utwory relatywnie udane ("Depreston", "Pedestrian at Best") to niestety płyta zbyt często grzęźnie w zalewie monotonnego, męczącego indie-rocka. Niech przykładem będzie tutaj chociażby wołające o pomstę do nieba "Kim’s Caravan", bo o pozostałych trackach nie chcę pamiętać. Wciąż wolę jednak Barnett od irytujących pieśniarek pokroju Angel Olsen i Waxahatchee i tylko dlatego moja ocena debiutu Australijki jest neutralna. -J.Marczuk

Jakiś tydzień temu mój kumpel podesłał mi ten kawałek z dopiskiem, że nie rozumie tego kolesia (Douga Martscha), który ma 46 (!) lat, posiwiałą (!) brodę i brzmi tak samo jak kiedyś. I na dobrą sprawę wyczerpał temat, bo co ciekawego można powiedzieć o Built To Spill w 2015? Wiadomo - "Doug nie daje gówna, to chyba oczywiste" (parafrazując słowa pewnego rapera ) i piosenka jest jak najbardziej w porządku. Trochę nudzi, trochę rozczula przypominając o wzruszeniach, które miały miejsce przy There's Nothing Wrong With Love ale w gruncie rzeczy, teraz nie ma to dla mnie większego znaczenia i jest mi z tego powodu trochę przykro. Trochę. –A.Barszczak

Postawmy sprawę jasno: dwanaście lat temu "There Are Too Many Of Us" nie zmieściłoby się nawet na odrzutach odrzutów z Think Tank. To tylko namiastka tamtego songwritingu, a przypuszczalnie także vocoderowane "zgorillazowienie" zespołu. Teraz pytanie: czy Albarn i spółka zapomnieli, jak prawidłowo dobierać single, czy faktycznie mamy się spodziewać średniego krążka? Kilku szczęściarzy przekona się o tym na własnej skórze już dziś wieczorem w ramach sekretnego show w Londynie, podczas którego Blur zagrają The Magic Whip w całości po raz pierwszy. Nam, z jeszcze większymi pokładami niepewności, na odsłuch przyjdzie czekać prawie do końca kwietnia. Może to osąd nieco na wyrost, ale niektórym muzykom powinno się zakazać powrotów po kilkunastoletniej absencji, bo mnogość niekoniecznie wspaniałych comebacków przeraża. –W.Tyczka