Sophie Ellis-Bextor Familia

(10 września 2016)

Nasza stara znajoma wraca po 2 latach. Moje nadzieje związane z muzyką Ellis-Bextor osłabły już dawno temu, ale całkiem niezła zapowiedź najnowszego krążka trochę zaostrzyła mi apetyt. Nie żebym oczekiwał cudów na miarę "Music Gets The Best Of Me", ale spodziewałem się przyzwoitego "powrotu do korzeni" ("zagrajcie Karla Malone!!!"). Co dostajemy? W większości zestaw uczniowskich ćwiczeń piosenkowych. Całkiem energetyczny opener (piano i synthy na początku jak w "Baba O`Riley") wcale nie zdradza tego, co będzie się dziać dalej. Bo potem mamy niestety tracki trzymające się ogranych motywów ("Death Of Love", "My Puppet Heart" – tutaj nawet spoko refren), niemrawe, akustyczne ballady kontynuujące wątki Wanderlust ("Crystallise", "Hush Little Voices", "Here Comes The Rapture", "Unrequited") i można by tak wymieniać, ale po co? Jesteśmy w Krótkiej Piłce, "kciuk ci prawdę powie".

Pytanie, czy ktoś naprawdę spodziewał się po Sophie popowego albumu trzymającego tak wysoki poziom jak "przysłowiowe" Fever Kylie? Brytyjka chyba już zawsze pozostanie artystką typowo singlową, celującą w środek tarczy za pomocą max. 2-3 potencjalnych singli na płycie. Niestety nawet pod tym względem Familia prezentuje się blado. –J.Bugdol