Kryminalne przeoczenie My Krazy Life w update’ach portalu na szczęście udało nam się odpokutować w płytowym topie mijającej dekady, natomiast Still Brazy – choć nieco spóźniony – oficjalnie propsuję na bieżąco. YG na swoim drugim albumie kontynuuje wątki west-coastowe, lepiąc przejmujące narracje ("Who Shot Me?"), zapodając kozackie, niezwykle chwytliwe refreny ("Don’t Come To LA") czy składając dość oczywiste hołdy dla klasyki gatunku ("Twist My Fingaz"). Lirycznie raper zwinnie lawiruje między imprezowaniem, gangsterką a twórczością społecznie zaangażowaną, a z dzierżeniem produkcyjnej pałeczki pod nieobecność Mustarda z świetnie radzi sobie DJ Swish, autor większości podkładów – choćby wspomniany "Don’t Come To LA" czy kanciasty "Bool, Balm & Bollective" miotą pod tym względem. Nie ma co zresztą strzępić ryja: lepszy G-Funk dała w tym roku tylko Kamaiyah, notabene również obecna na Still Brazy w kawałku z Drakiem ("Why You Always Hatin?"). –W.Chełmecki

Mike Scheidt zbudował swoją karierę na klarownych pryncypiach. W muzyce Yob brak jakiejś brzmieniowej wolty, utwory przesuwają się w tempie glacieru, wyciskając ze sluge/ doom metalu całą jego zastygłą i medytacyjną esencję. Proste zasady. Mimo to, zespół, który zaczynał pod wyraźnym wpływem Sleep, sam cieszy się dziś estymą, jaką mogą się poszczycić może dwie, trzy inne ekipy. To wcale niejednoznaczny status legend z początków czasu, który mimowolnie uchwycił Tom Breihan ze Stereogum: "The band has been making music like this for a long time, and they’ve got six albums to their name — albums that I always kept in the mental >>that sounds cool, I’ll check that out<< file and then never got around to checking out". Cóż, lepiej sprawdź je sobie, kolego, bo przecież, choć nowa płyta to czołówka w rankingu wagi ciężkiej, to i tak nie ma startu do Elaborations Of Carbon i jego najntisowych wycieczek, gdzie Scheidt śpiewa miejscami jak Perry Farrell albo do monolitycznego Catharsis, który właściwie zdefiniował brzmienie grupy na lata. I teraz już nie wiem: czy muzyka Yob jest tak dobra, bo zespół gra według niezmiennego przepisu i dosyć ściśle się go trzyma, czy po prostu nadal utrwala na tym polu własne reguły gry. -W.Kowalski

Kathy Lee (NOMEN OMEN, czasem przypomina Jessy Lanzę) konstruuje wygładzony, elektroniczny pop ("New York 93" – r'n'b trochę jak produkcje Ethereala dla Alexandrii) epoki owładniętej [UWAGA] "bezdusznością technologii", o czym przekonywał nas już skutecznie debiut Motion Graphics. Oblicze Yaeji jest nieco bardziej "tradycyjne", bo self-titled przesiąknięty jest ambientowym house'em czy dubowym techno oddychającym ambientem, ale również mikro-tanecznością przypominającą momentami Luomo, i choć czasem wokal mógłby być nawet zbędny ("Feel It Out"), to ostatecznie bogate, przestrzenne podkłady wynagradzają możliwe znużenie melorecytacją, która pojawia się często w tych elektroniczno-popowych hybrydach. Nie brak też zerknięcia w stronę najntisów albo Ellen Allien ("Guap") i lekkiego industrialu ("Full Of It"). Takie after-party to rozumiem. –J.Bugdol

Oto EP na miarę drugiej dekady XXI wieku. Yaeji reprezentuje pokolenie miłośników ostatniej "playlisty" Drake'a – konsumentów muzyki tanecznej, ale zachowawczej i zdystansowanej do euforii parkietowych wymiataczy. Azjatycka producentka oraz wokalistka idealnie dopasowuje się do panującej ery beznamiętnego popu, ozdabiając letargiczne podkłady, leniwym szeptem. Smaku introwertycznemu clubbingowi dodaje kunszt liryczny koreańskiej mistrzyni mikrofonu. Wyśpiewywane przez nią wersy składają hołd współczesnemu, rapowemu słowotwórstwu, uznającemu efektowną formę za największą cnotę. Czekam więc z niecierpliwością na długogrający materiał, a nawet po cichu liczę na kilka odważniejszych posunięć w przyszłości.

(picie drinka przy komputerze lub domówka z Tubką – 11.2017) – Ł.Krajnik

Duet Hansen/Blazevic na swoim trzecim już wydawnictwie po raz kolejny oferuje oniryczno-euforyczną podróż w głąb ambientalnego popu. Całkiem przebojowe ("power ambient"?) single zapowiadające Images ("To Be Fair", "Beyond The Clouds") sprawiły, że z niecierpliwością wyczekiwałem długograja. Rozczarowania nie ma. Mimo że nie wszystkie fragmenty są tak chwytliwe, jakbym sobie życzył i czasem może się wydawać, że trącą powtarzalną muzyką tła, to jednak uroczo niewinny wokal Hansen, przebijająca się przez pokłady kasetowej mgiełki pełna kontrola wielu planów oraz melodyczna wyrazistość przybierająca czasem formę zabawy fakturami ("Shared Dreams"), godnie reprezentują ten silnie rozcieńczony dream-pop spod znaku DIANA. –J.Bugdol

Ewan Smith, rezydent Berlina, prezentuje luźne, autorskie podejście do house`u. W niektórych kawałkach vibe ten jest nawet niewyczuwalny i płynie raczej w kierunku elektroniki jaka mogłaby wyjść ze studia Radiohead ("Be Good To Me Poly"). Luźna forma służy przede wszystkim jako ewokacja melancholijnej, czasem chilloutowej atmosfery, jak w świetnym "Waiting For L". Youandewan niewątpliwie wiele zawdzięcza Vynehallowi i jego mniej tanecznemu obliczu, a samo podejście do chillowej materii przypomina wizję austriackiego kolektywu Tosca. Zresztą w ogóle tracki na There Is No Right Time ciążą bardziej w stronę nostalgicznego house'u DJ Sprinklesa ("Time To Leave") niż porywającej parkietowości. Jeden z moich osobistych highlightów, przerywany bit "10405 (Alice)" udanie rozszerza pole house'owej faktury i kieruje się w stronę konkretnego ambientu okraszając to wszystko arpeggiem bezwstydnie kopiującym "Your Love" Frankiego Knucklesa. Piosenkowe, ale wciąż repetycyjne podejście do komponowania powolnie rozwijających się ambientalnymi motywami tracków ("Our Odyssey") jest chyba najmocniejszą stroną Anglika. Końcówka płyty prezentuje nieco inne oblicze – "Something Keeps Me Real Quiet" i "Left On Lucy" sprawnie balansują na granicy house'u i rave'owych, rwanych melodii Matta Cutlera. Jakby tego było mało, na deser dostajemy ocierające się o ejtisową hauntologię "Earnest Kelly" i "4D Anxiety" z hip-hopowym, złoto-erowym bitem.

Ilość inspiracji i tropów jakie można odnaleźć na There Is No Right Time nie bierze się z przypadku, bo wszystko wskazuje na to, że mamy tu do czynienia z naprawdę mocnym zawodnikiem, który być może niebawem zacznie deptać po piętach samemu Vynehallowi. –J.Bugdol

Podstawowy problem Young Thuga uwydatnia się na obszarze społecznym: ludzie z racji przylgniętej doń łatki ksera Wayne'a i Future'a nie do końca mają cierpliwość i nie potrafią traktować go jak pełnoprawnego rapera z tysiącem pomysłów na flow, ciekawymi ad-libami, uchem do hipnotyzujących podkładów i przede wszystkim bardzo odważnym, często wymykającym się przyjętym standardom zmysłem muzycznym. Stylówka Thuggera na pierwszy rzut oka może oczywiście przytłoczyć. Wydaje się aż nazbyt enigmatyczna, dziwaczna, średnio odnajdująca się całościowo w realiach współczesnego mainstreamowego rapu, ale wbrew pozorom, już po odpowiednim oswojeniu, potrafi uderzyć ze zdwojoną siłą. Gość przy pomocy zestawu autorskich narzędzi stylistycznych, takich jak autotune'owe zaśpiewy, zmasowana neosemantyzacja, skrzeki, krzyki, podbicia czy z drugiej strony umiejętne zarządzanie szeptem, kreuje równoległą, przećpaną rzeczywistość totalnie na swoich warunkach i albo się ją kupuje, albo nie. Mnie się podoba i warto przy tym dodać, że jeżeli już Barter 6 potrafił tak radykalnie podzielić odbiorców na kilka grup, to aż strach pomyśleć, co się w stanie po premierze zapowiedzianego jakiś czas temu Metro Thuggin'. –R.Marek

Pochodzący z Nowej Zelandii band jakoś nigdy specjalnie nie zwrócił mojej uwagi swoimi "ładnymi", satynowymi piosenkami. Ale tym razem jedni z ulubieńców Gorilla Vs Bear sprawili, że poświęciłem im nieco więcej sił i czasu. Płyta Willowbank to garść trochę smutnawych, niezbyt skomplikowanych, ale bardzo chwytliwych songów, które pięknie wchodzą podczas chłodnych wieczorów o tej porze roku. Zresztą zderzenie uroczych żeńskich wokali z klawiszową melancholią i indie popową nieśmiałością to niezły miks – zwłaszcza, gdy refreny błyskawicznie wchodzą do głowy (faworyci: "Depths (Pt. I)", "Persephone", "December", "In Blue" i "Ostra"). Jasne, nie jest to płyta idealna, bo ani nie grzeszy oryginalnością, a momentami wkrada się "przyjemna nuda", ale to nie ma znaczenia i nie ma co narzekać. Na przykład mam teorię, że w "idealnym świecie" tak brzmieliby The xx, ale to hipoteza raczej nie do sprawdzenia, więc znacznie lepiej sprawdzić samą płytę Yumi Zouma – miłe, ciepłe i dające wiele przyjemności granie. –T.Skowyra

Gdy myślicie sobie, że wciąż wychodzi mało fajnego kobiecego popu, wtedy wchodzi Yuna, cała na czerwono. Mieszkająca w Los Angeles Malezyjka nie tylko zebrała wokół siebie całkiem ciekawe grono gości (m.in. Tyler, Little Simz, G-Eazy czy Jay Park), ale też odpowiednio wyśrodkowała proporcje na długości całego Rouge, jej czwartego studyjnego longplaya. W porównaniu do Chapters, mamy tu mniej balladowych sytuacji, za to więcej tańca i kolorów sygnalizujących przekroczenie bram mainstreamowego popu. I bardzo mnie to cieszy, bo już lekko Internetowy opener "Castaway" sprawia, że chce się słuchać całości. "Blank Marquee" i "Pink Youth" ze świetną gościnką Little Simz przemykają ukradkiem na disco-parkiet, "(Not) The Love Of My Life" częstuje dawką 90sowego r&b, a z kolei w "Likes" można znaleźć coś z piosenek Ariany (ale tak mi się tylko wydaje). Coś spokojniejszego? Sprawdźcie dystyngowaną balladę "Amy", a w finale posłuchajcie Yuny śpiewającej w (prawdopodobnie) jej ojczystym języku (choć akurat fanem closera nie jestem). Nie jest to może album spełniający moje oczekiwania względem popu, ale kilka wybijających się tracków + ogólnie równy poziom materiału sprawiają, że kciuk sam unosi się do góry. –T.Skowyra