Co prawda XOXO stuknie niedługo pół roczku, ale głupio by było o tej trzyutworowej EP-ce na łamach Porcys nie wspomnieć, bo to bardzo zacna rzecz. Alexander Goryachev – legitymujący się pseudonimem 813 – to kolejny uzdolniony reprezentant Mad Decent. Dzięki nieco większej przystępności, XOXO jest swoistym checkpointem dla każdego, kto czuł się odrobinę przytłoczony słuchając Sunshine Alizzza. To trapowo podbity, pękający w szwach od kolorowych hooków future-bass z lekko progowym zacięciem, którego budulcem i wizytówką są szalenie melodyjne, ledwo trzymane w ryzach partie syntezatorów, odsztafirowane następnie całą masą sampli, cukierkowych quasi-orkiestracji i schodkowych, pompujących ciśnienie przerywników. Te niecałe 10 minut muzyki skupia w sobie więcej skondensowanej treści niż niejedna dyskografia, więc nic tylko brać, słuchać i puszczać w świat. –W.Chełmecki

A Pregnant Light, solowy projekt amerykańskiego multiinstrumentalisty kryjącego się pod ksywką DM, to taki metalowo-4chanowy odpowiednik hip-hopowego Bonesa, czyli: piętnaście wydawnictw na przestrzeni ostatnich trzech lat, ale na odhaczenie dyskografii wystarczą ci trzy wieczory. Trochę meme-black na modłę Liturgy (ogarnijcie choćby social media typa) – niby autorski "purple metal", ale brzmi jak KOLEJNA wariacja na temat "pink-gaze'u" będącego KOLEJNĄ insajderską i sezonową (po-deafheavenową) zajawką stałych bywalców /mu/. Rocky to na tę chwilę opus magnum APL-a. Z dwóch powodów. Po pierwsze – struktura. Nie singlowa, nie płytowe przynudzanie, a coś na kształt *epickiej* progresywnej suity rozpisanej na nieco ponad dwadzieścia minut. Po drugie, DM bardzo instynktownie łączy tutaj post-punkowe gary z chwytliwymi riffami i core'owym skramz na ciężkim reverbie.

Cała konstrukcja niebezpiecznie często ugina się pod naporem groteski tych wszystkich chwytów, ale żeby uniknąć całkowitego zawalenia, artysta postanawia... dolać oliwy do ognia i po ciężkiej ścianie gitar à la schyłkowy Alcest w super-gazie decyduje się rzucić post-rockowym outro przypominającym Lantlôs rozrzucających po scenie różnokolorowe landrynki z nadrukowaną na okalających łakocie papierkach okładką Melting Sun. Żeby zrobiło się jeszcze bardziej awkward, to warto dodać, że Rocky nagrano "ku pamięci" niedawno zmarłego ojca multiinstrumentalisty. Rzewne teksty i jarmarczny gatunkowy mix to iście tragikomiczna konfiguracja, ale w rękach A Pregnant Light – bez bufonady i silenia się "na coś więcej" – brzmi po prostu zajebiście oryginalnie i (choć to nie rap, hehe) autentycznie. Do zobaczenia w następny odcinku, DM. –W.Tyczka

Jak na "moje ucho", pochodzący z Murmańska kolo wydaje się być rosyjskim Fortem Romeau czy Leonem Vynehallem. Z tym że: przy Music For The Uninvited nie ma srania po krzakach, to za wysoka półka. Ale niewątpliwie AL-90 plasuje się w podobnym stylistycznym przedziale, gotując całkiem syty wywar o smaku outsider house'u czy tape house. Na razie wypuścił to mały label Fuselab, ale z takim materiałem można było uderzać do 1080p, bo to "ich granie". Sami sprawdźcie, jak "mglistą", "nocną", "smolistą" (trop Buriala nieunikniony), a jednocześnie jak relaksującą muzykę, zawiera sofomor CODE-915913. Początek snuje się może nieco bez polotu, tonąc w klimatycznej zawiesinie, ale za chwilę wszystko się rozkręca. Już od "Experienced Girl", gdzie odzywają się wokal-sample uduszone w lo-fi-dance'owym sosie, po czym wątek kontynuuje "Melancholia Staroy Pornozvezdy", doprawiony żałosnymi smyczkami, a następnie duszny ambient-house "Vectornaya Eyforia". I w zasadzie producentowi nie brakuje pomysłów aż do końca, bo "Samoudovletvoris' Suka", "Pandora 9.0", "913" czy "Ona Hochet Eshe", to tracki nie dość że z własną tożsamością, to jeszcze misternie uzupełniają cały nakreślony tok. Oczywiście, mam świadomość, że techno czy house wciąż "wciera niemiecką maść", ale może czasem warto sprawdzić, co wyrabia się na wschodzie, bo tam też są w temacie. −T.Skowyra

Ramona Gonzalez chyba coraz bardziej chce się pozbyć łatki Ariela Pinka w wersji femme, dlatego wybrała się na randkę z Droop-E. Może to nie pierwszy raz, kiedy Nite Jewel brata się z tym raperem z Zachodniego Wybrzeża, ale akurat na tej euforycznej EP–ce zadbała o większe równouprawnienie. Więcej tutaj eterycznego wokalu Ramony, a mniej ekspansywnego rapu od Droop–E. Spotkali się gdzieś pomiędzy. Euphoria nie jest zbiorem typowych hip-hopowych czy electro–popwych kawałków. To raczej taka hybryda, choć tu jednak wszystko pasuje. Więc nie – to jednak nie hybryda, a przyjemny konglomerat. –A.Kania

• posłuchaj »

Last but not least – powolutku nadrabiamy zaległości na odcinku elektronicznym. O Actressie zwykło się ostatnio pisać "w kontekście". Afrocentrycznym, londyńskiej klubówki i tak dalej, i tak dalej. Porzucając jednak rozważania na temat okoliczności powstania AZD, chciałbym tutaj wynotować taką moją krótką, silnie zsubiektywizowaną impresję. Otóż Darren Cunningham dwa tysiące siedemnastego roku brzmi jak lepszy Andy Stott z wysokości Too Many Voices. Nie dość, że tym albumem wyraźnie przeprasza za obłąkaną, chaotyczną sambę zatańczoną na podziemnych torach Piccadilly line (vide Ghettoville), to jeszcze zamiast na dezintegracji poszczególnych dźwięków, skupia się na ich integracji. Bank skatalogowanych w ramach R.I.P. wyimków spotyka tutaj motorykę Splazsh. Album środka, dobry znak – Actress's back on track. –W.Tyczka

Rok rozpoczął się powolnym, ale konsekwentnym zdychaniem – teraz z odsieczą przybywa wiosenna ofensywa westchnień, druga fala trwania i rozedrgania. Nowy materiał Adonisa imponuje rozstrzałem gatunkowym niczym pieśni Toro z czasów pre-Causers Of This: "Druga Fala Molly" spogląda na rozżarzony shoegaze, tytułowy śmiało brnie w kierunku polskiego synth-popu, "Bliżej Ciebie" przywołuje chillwave'owe refleksy, "Kończę Wcale Bądź Przedwcześnie" to urocza lo-fi wersja The Cure. Brak tu słabszych momentów, a dzięki temu, że w miksie zatracają się teksty (choć pozostają znakomite tytuły piosenek!), mogę poczuć się jak na koncertach My Bloody Valentine – podskórne melodie rozwiązują worek ze słowami i pozwalają dośpiewywać to, co umyka. Więc nie zapominajcie o wersalikach, wracajcie czym prędzej z wczasów, dajcie sobie oraz autorowi tej świetnej EP-ki trochę miłości, zwłaszcza że z komentarzy na Youtube wynika, że najlepsza "nutka" Adonisa to "Pokaż Jak To Lubisz". I jeszcze jedno: panowie, dżentelmeni, nie wypada szeptać w towarzystwie, dlatego krzyczę i czekam na utwór Adonisa z Młodym Bogiem i Młodym Pi, gdyż na pewno nikt tam nie zrymuje "Adonis" z "a to nic". –P.Wycisło