Całkiem lubiłem projekt Michaela Silvera, ale było to jakieś 10 lat temu. Potem trochę straciłem do z radaru, więc do jego najnowszego albumu podszedłem bez żadnych oczekiwań. Tymczasem utkany w większości z new-age'owo-drum&bassowej (niby nic spektakularnego, ale ile znacie albumów z takim połączeniem stylów?) siateczki Liquid Colours zapewnił mi sporo radości. Są tu echa minimalistycznych zajawek Silvera (opener czy "Inorganic Streams"), dużo sytuacji spod znaku DJa Sports ("Blobject Of Desire") czy jakiegoś High Contrasta ("Anodyne Industries"), ale album Kanadyjczyka to naprawdę eklektyczny zbiór niedający się zamknąć w sztywne ramy. Weźmy chociażby muśnięty balearyczną bryzą "An Impossible Condo", obracający się wokół bossa novy dramenbejs "Oxygen Lounge", bliższy ambientowi "Closed Space" czy space-prog-balladę na akustyku "Subdivisions" – czysta przyjemność słuchania. Nie mam wyjścia: polecam Państwu posłuchać uważnie całość, bo nie dość, że sporo tu relaksującego vibe'u, to jeszcze satysfakcja z wchłaniania dźwięków przednia. –T.Skowyra

"Ten singiel zdecydowanie zdradza potencjał na płytę ważną w kontekście grudniowych podsumowań roku" – pisałem na początku sierpnia przy okazji bardziej szczegółowego spojrzenia na promującą krążek In Summer piosenkę "Love's Refrain" autorstwa Ledesmy i na moje szczęście nie było to stwierdzenie użyte na wyrost, bo Jefre swoim ostatnim wydawnictwem potwierdził, że to jego krótkograjka będzie na ustach wszystkich chcących rzetelnie podsumować rok 2016 w eksperymentalnej muzyce elektronicznej. I choć bezwarunkowo zakochaliśmy się w inkarnacji Fennesza z Endless Summer wymieszanej z ciepłym noisem i psychodelicznym popem zrealizowanym w konwencji lo-fi, i najpewniej (podświadomie) oczekiwaliśmy od pozostałych czterech indeksów podobnego dialogu pełnych kolorytu pasaży z chropowatym, kakofonicznym backgroundem, to nawet nieco inna linia programowa (więcej kaset) obrana przez JCL porywa.

Delikatny początek "Little Dear Isle" – warmdrone, nagrania terenowe; dźwięk ptaków i liści, stanowi kontrast dla zmaksymalizowanej końcówki "Love's Refrain", a ponadto, w obrębie wciąż tej samej kompozycji, pięknie nakreśla dysproporcję pomiędzy poziomem natężenia dźwięku w pierwszej, a ostatniej minucie nagrania. Tytułowy track to już wycieczka przez niematerialny świat Ledesmy - entourage słodko-gorzki, wstęp do najbardziej zachowawczej propozycji, siedmiominutowej, statycznej kobyły "Blue Nudes (I-IV)". Oprócz utworu #1, na In Summer najbardziej błyszczy ulokowane na samym końcu tracklisty preludium, czyli pytyjska wariacja na psa, pianinową frazę (pozdro Yōran, pozdro Montparnasse) i cyfrowy hałas. Dronoambientonoise renesansu i jedna z ciekawszych TAKICH POZYCJI w tej dekadzie. –W.Tyczka

Czy w 2015 roku wypada jeszcze trzaskać silnie laserowe soundtracki do dokumentalnych filmów o nieletnich dzieciakach ładujących wódkę w obskurnych, śródmiejskich bramach? Pewnie już nie przystoi, ale jeden z francuskich retro-rewitalizatorów, w prostej linii odwołujący się w swojej twórczości do kinematograficznej spuścizny Johna Carpentera, zdaje się być zgoła odmiennego zdania. Carpenter Brut, bo o nim mowa, w styczniu wrzucił do sieci kompilację Trilogy, na którą składają się jego trzy dotychczas wydane EP-ki. A cóż to za nagrania wypełniają te krótkograjki… Wiksiarskie, zakochane w ejtisach numery charakteryzujące się tym, że w kluczowych momentach poniżej 120 uderzeń na minutę schodzić im nie wypada. Na wokalach gościnnie vocoder, support stanowią głębokie, analogowe linie basowe, a gwoździem programu perfekcyjnie prowadzona, wysoka, syntezatorowa narracja. Szczerze, electro rytmy bez buractwa i z dansingiem. –W.Tyczka

Cellars to projekt mieszkającej w LA Alle Norton, która fascynuje się ejtisową dekadą w popie z electro oraz synth-popem i italo na czele. Jej debiut Lovesick doskonale to odzwierciedlał, bo w końcu brzmiał jak coś z pogranicza Ladytron czy Client. Na szczęście urodzona na początku lat 90. Alle szybko zareagowała i za produkcję sofomora Phases odpowiada sam Rosenberg (a lista gości na krążku również daje radę – m.in. Dâm-Funk, koleś z HEALTH czy koleś z Shabazz Palaces). Nie bez powodu, ponieważ Norton wyraźnie porzuciła plastikowy sound na rzecz szlachetnych klawiszowych melodyjek i równie eleganckich, wzniosłych refrenów – oczywiście wszystko rozgrywa się na ejtisowej płaszczyźnie.

Polecam uwadze zwłaszcza stęskniony, nocny synth-dance "Do You Miss Me?", błyszczącą jak perłowy naszyjnik, soft-rockową balladę "Still In Love" lekko przywołująca Fleetwood Mac, lekko Prince'a (wciąż trochę do mnie nie trafia, że już go z nami nie ma...), mocno czerpiący z debiutu Madonny "I'm Feeling" i wreszcie naznaczony piętnem "Black Balleriny", opatrzony wkręcającym się hookiem "Nighttime Girl". Phases pozostawia jednak mały niedosyt, bo to mogłaby być płyta rozsadzająca ten rok, a trochę jej jednak brakuje. Ale to nic, bo i tak Alle z pomocą ziomków wyczarowała całkiem urzekającą kolekcję, którą musicie sprawdzić. –T.Skowyra

26 września minęło dokładnie 10 lat od wydania debiutanckiego pełnoprawnego albumu The Changes, do którego nieprzerwanie wracam, ze szczególnym naciskiem na znakomite dawkowanie łomotu w “Her You And I”, oraz “When I Wake” – jedna z moich definicji kapitalnego, zwiewnego strunowego popu. Niekoniecznie z okazji jubileuszu, ale panowie z Chicago wydali właśnie całkiem udany świeży materiał, w którym jednak brak takiej wyrazistości jak na Today Is Tonight. Nie umieszczę na pudełku naklejki “all killers, no fillers”, jednak wciąż uważam, że na płycie są udane momenty. “Aurora” w duchu The Sea and Cake, “Leo” przypomina mi grzeczniejsze Je Suis France, a tytułowe “Closer Than You Know” to idealna ballada dla wrażliwych mężczyzn w grubych swetrach. Szkoda, że chociaż w jednym numerze zespół z Darrenem Spitzerem na czele nie zaszalał, wycinając na gitarach coś nieokrzesanego w duchu Pavementu, a przecież mogli czerpać inspiracje z samego źródła, bo na trasach koncertowych wspomagali kiedyś Stephena Malkmusa. –A.Kasprzycki

Dobrego power-popu nigdy nie za wiele. Tym bardziej jeśli wymyka się power-chordsowym schematom i najntisowym tropom indie-rocka, nieśmiało zerkając w stronę math i sophisti. Stąd już tylko krok do progresywnego popu. Charly Bliss mogłoby być kolejnym MELODYJNYM indie bandem, który serwowałby zaledwie przyjemne hooki, ale dzięki umiejętnemu komplikowaniu aranżacji i harmonii, osiąga swój mały kompromis między bezpretensjonalną przebojowością a "skromnym wyrafinowaniem". Przesłodzone twee wokale, wielkie refreny i wspaniała sekcja wystarczają by grać jak, hmm... Deerhoof w wersji pop-rockowej i ja oczywiście to kupuję. –J.Bugdol