Wiele dobrego mógłbym napisać o tej piosence: zręczny bitmejking, czar, lukier, sprawność wokalna, wykurwisty hook refrenu, od którego nie sposób się uwolnić. Wystarczy jednak powiedzieć, że jednym z pierwszych skojarzeń dla "First Kiss" jest Just Like You Liz. Czy w 2015 roku istnieje lepsza rekomendacja? –W.Chełmecki

Bohaterka cudownego "Woo Weekend" ponownie wywołuje zachwyt. Tym razem popieprzonym przedrefrenem, którego nie powstydziliby się Hiatus Kaiyote, dodatkowo podkreślonym przyjemną monotonią zwrotki i refrenu. Takiego azjatyckiego popu nam potrzeba. –K.Babacz

Cudowne dziecko french house'u w jego EDM-owej odsłonie wydało wreszcie album i "Pay No Mind" to jeden z singli. A w nim septymy, czasem pożyczone akordy i jednocześnie absurdalnie chwytliwa melodia zdolna porywać stadiony. Z potencjałem na jeden z najczęściej repeatowanych numerów w roku, a już na pewno w sezonie letnim. –K.Babacz

Długo wyczekiwany zapis koncertu Mitchów i Zbigniewa Wodeckiego wreszcie się ukazał. I właściwie kto był na Offie, podczas gdy Zbigniew Wodecki, "a Polish baroque pop composer famous for singing a children's cartoon theme", wraz z wypełnioną muzykami sceną odgrywał swój znakomity debiut, wie, że ten wydany koncert musi być zajebisty. Jakby ktoś naprawdę nie wierzył, to tutaj ma zapowiedź w postaci "Rzuć To Wszystko Co Złe", czyli openera słynnej już dziś płyty Zbiga. 1976: A Space Odyssey? Indeed. −T.Skowyra

Wrócił! Alan Palomo ze swoim Neon Indian może nie zmieniał oblicza popu, ale i tak fajnie spotkać się po paru latach i nadrobić zaległości. "Annie" pokazuje, że nie było u niego stagnacji i nudy, a w przerwie od intensywnej twórczości trwał nadal ogar tego, co się muzycznie działo wokół. W rezultacie już sam początek tego singla chwyta vaporwave'owym samplem, a okładka budzi skojarzenia z PC Music. Całość niesie słuchacza w rejony, dokąd zabierały nas poprzednie świetne single Neon Indian, czyli do jakiejś zamglonej wiosennej krainy, gdzie królują klasyczne popowe chwyty. Tym razem objawiają się one w reggae podbiciach podkładu w zwrotkach. Alan Palomo zawsze, bawiąc się modami, miał szerszą perspektywę. –R.Gawroński

Nazwisko Nabihah Iqbal pojawia się u nas chyba po raz pierwszy i tak się składa, że zaczynamy na dobrej stopie. Podchodziłem do tematu Throwing Shade kilkakrotnie celem sprawdzenia mini-hajpu, ale dopiero teraz muzyka Brytyjki do mnie trafiła. W jej odbiorze zawsze dominował u mnie casus Fatimy Al Qadiri, gdzie styl i intelektualna otoczka wypierają muzykalność, chociaż śmiało można było oczekiwać czegoś więcej. Inaczej stało się na pewno na “Honeytrap” – piosence, która najpierw sama wychodzi do słuchacza i dopiero potem powoli wciąga go w powleczony eterycznymi olejkami, intymny świat Kitty-rapu. Pozostałe utwory z Fate Xclusive raczej nie dotrzymują kroku temu singlowi, więc moje odczucia wobec tego projektu wciąż pozostają dość obojętne, jednak miejmy nadzieję, że Throwing Shade wyciągnie z tego odpowiednie wnioski. –K.Pytel