Z cyklu: tego nie znajdziesz na Spotify. Tym razem do serii Adult Swim dołącza kanadyjski producent Jacques Greene, który prezentuje swoje bardziej intymne, wyrafinowane oblicze. Właściwie od delikatnego wtargnięcia wokalu w rejestr, "Nordschleife" przypomina mi o płynnym, synestezyjnym mikro-świecie wyczarowanym przez Four Teta na There Is Love In You. Greene przerabia jednak tę gładką i zwiewną, hebdenowską siateczkę za pomocą jungle'owego łańcuszka, choć dokładnie wie, kiedy się zatrzymać (piękna sprawa od 2:35). Ciekawe, czy Jacques pozostanie w takim anturażu przy kreśleniu struktury swojego kolejnego, następującego po Feel Infinite, długogrającego dzieła? Nie ukrywam, że byłoby mi to bardzo na rękę. –T.Skowyra

Ja robię ot tak, to co inni robią tylko w snach... A co, jeśli wam powiem, że "Ot Tak", numer promujący czwartą część kompilacji Heartbreaks & Promises, to moja ulubiona tegoroczna piosenka Rosalie. (włączając produkowany przez Chloe "Holding Back", który choć "spoko", to na dłuższą metę jakoś mnie nie powala)? Niejaki Tort upichcił świeżutki, nu-disco bit, na którym swoje linie wokalne położyła właścicielka jednego z najbardziej zmysłowych kobiecych głosów we współczesnym polskim popie. Efekt? Wymuskany track do bezwzględnego ripitu i krajowy pop z prawdziwego zdarzenia. Innymi słowy Rosalie. daje nam w prezencie słodziutką r&b-truskawkę na synthowym torcie, którą jak na razie nie mogę się nasycić. –T.Skowyra

Warszawskie art-rockowe trio DIDI to jeszcze żadni tam wielcy gracze – na swoim koncie mają jak dotąd trzy single i garstkę wtajemniczonych fanów. Te statystyki mogą jednak w najbliższym czasie poszybować w górę, bo po pierwsze członkowie zespołu przebąkują coś o EP-ce i płycie, a po drugie – droga, którą na tym krótkim, trzyutworowym odcinku pokonali, może z pewnością pomóc w zawłaszczeniu publiki z rozległych stylistycznie rejonów. Od pierwszych prób kojarzących się z bardziej rozgarniętymi The Kills, DIDI poszukując i poszerzając paletę zagrywek, zawędrowali na "Opium" gdzieś w pobliże gotycko-plemiennych rejonów spod znaku Dead Can Dance, którym, przez wzgląd na skromne i w skromny sposób traktowane instrumentarium przyświeca nieśmiało duch Young Marble Giants. Kierunek jest ciekawy, inspiracje, na które powołują się sami muzycy (Ariel Pink, Joy Division czy Talk Talk) jeszcze nie do końca słyszalne, ale zacne, więc internetowy kciuk kieruję w górę, a własne trzymam mocno za rozwój tego projektu. –S.Kuczok

Gdy raz za razem tłuczemy Wam tu o znaczeniu songwritingu, myślami jesteśmy przy takich właśnie utworach: otóż tak słodkim akordziątkom jak tu nigdy nie odmówimy propsów, tak samo jak prince’owsko-pinkowskim naleciałościom, którymi "Hold On (I Was Wrong)" wypełnione jest po same krystalicznie gładkie brzegi. Do tego dochodzi zmechanizowany rytm, blichtr lekko psychodelicznej (think Tame Impala) produkcji oraz maślany, soft-rockowy koloryt i voilà, mamy kandydata do najzacniejszych porcyscore’owych playlist. Kumpel mówi, że wczesna Nite Jewel gra Talking Heads. Nie do końca się zgadzam, ale zostawiam pod rozwagę. –W.Chełmecki

Trochę żałuję, że napór popowych modernistów znacząco osłabł w ostatnim czasie. Dlatego z radością witam w naszych skromnych, porcysowych progach pochodzącą z Cardiff Hanę. "HEY IT'S ME UR FAV SPACE GIRL ;)" – takie hasełko widnieje na jej SoundCloudowym profilu, a akcja "Pretty Enough" rozgrywa się w post-PC-Musicowym krajobrazie, w którym kosmiczne, kubistyczne bryły bitów stapiają się z wirtualną słodyczą. Może nie jest to nowy poziom chwytliwości, ale siła rażenia tej nutki trochę onieśmiela. RIYL: Lido, Hannah Diamond, KNOWER, LIZ, Maxo, Wave Racer, Kingdom, Max Tundra, Sophie. Dodajmy do tego pewnie miejsce na liście Carpigiani i wszystko jasne. –T.Skowyra

Chyba najwyższy czas zapomnieć o smętach z Bloom i docenić to, co ostatnio dzieje się w ekipie z Baltimore. W tle wciąż gdzieś tli się przygaszona, nu-indie balladowość, ale "Dive" prezentuje ten koncept w znacznie ciekawszej formie. O ile "Lemon Glow" badało możliwości nowoczesnej psychodelii spod znaku Tame Impala, to jeśli miałbym jakoś sklasyfikować "Dive", w pierwszej kolejności, trochę prowokacyjnie, wspomniałbym o Spaceman 3 w wersji synthowej i oczywiście o Broadcast. Czyli, jak słychać i widać, wspólnym mianownikiem jest nawiązanie do dream-popu, który przez swoją skromną konstrukcję wywołuje skojarzenia z surową, ale wciąż subtelną i dyskretną psychodelią. Cóż, nie myślałem, że to kiedyś napiszę w kontekście Beach House, ale umieram z ciekawości, jak zaprezentuje się 7 zapowiadane na 11 maja. –J.Bugdol