Czesław śpiewa: "Nienawidzę cię Polsko, na to nic nie poradzę". Ja niestety też nie, ale wiem, kto by poradził. Psychoanalitycy w Koluszkach. Naprawdę, to nie tak, że się z Mozilem nie zgadzam, po prostu nie wiem, co on tam właściwie bełkoce. Pewne jest, że sadzi się do nowej emigracji, zdążył ją już podpatrzeć, zrozumieć – teraz będzie diagnozował. "Polak nie zadzwoni do domu i nie powie: >>Mamusiu, sprzątam tu mieszkania i jest mi z tym dobrze<<. Nie, on będzie się tego wstydził" – komentuje celebryta, do niedawna właściciel baru w Kopenhadze. A "jak wraca do swojej wioski" to "nie mówi: tęsknię" tylko "stawia kolejkę, bo ZARABIA" – marudzi dalej. O co ci chodzi, człowieku? Po kimś kto sam wychował się w polonijnym środowisku, spodziewałbym się jednak bardziej wnikliwych spostrzeżeń, a nie kilku klisz o londyńczykach z dodatkiem pozującego na grubą rybę wujka Johna z Samych Swoich. "Na płycie trochę szydzę, trochę się śmieję, obserwuję te polskie kompleksy" – kontynuuje autor Grać Nie Srać, zaznaczając swój cel oświatowy. To ci Stańczyk dopiero! Ma ważną misję. Jaką? Nieważne. Polscy artyści – od L.U.Ca po Mister D – uwielbiają tego typu ekshibicjonistyczne gołosłowie, ubrane w płaszczyk głębokiej społecznej satyry. Mozil nie jest wyjątkiem. Jedzie z posłannictwem (korzystam z jego własnej nomenklatury) jak ta "maszynka do świerkania".

Na stronie rzuca również rękawicę w innym pojedynku - na najbanalniejszą apostrofę do naszej ojczyzny-matki (danger-gender). Taki der Dolchstoß w samo serce patriotycznej próżności. Jeszcze Szczepan Twardoch nie zdążył odszczekać swojego: "Pierdol się, Polsko", w obliczu chwały polskiego oręża, w tygodniu, w którym Wieczny Grunwald wrócił do macierzy, a tu zaatakował Czesław uzbrojony w zestaw częstochowskich rymów i za chwilę opiniotwórcze media będą kruszyć kopie o te jego bardzo mądre słowa. Tu przecież nie chodzi o piosenkę, głupcze, tu chodzi o Polskę, right? -W.Kowalski