RECENZJE
Outkast
Idlewild
2006, LaFace
- Słuchałem tego nowego Outkast.
- I co?
- I nic nie pamiętam.
- Ja też... A mam na dziś wysłać jakąś recenzję o tym. Ej, a widziałeś to zdjęcie Celtic Frost?
I powróciliśmy z kolegą redakcyjnym do chichotania nad czasopismami metalowymi w Empiku.
No i tak to niestety jest. Nowy Outkast to wręcz definicja Porcysowego 5.0, czyli tak zwanego solidnego chleba razowego. Zdarzają się na szczęście momenty, jak się tak kilka razy wsłuchać z poczucia obowiązku. "Morris Brown" może być, "The Train" ma fajny refrenik. Ale tego wrażenia ogólnego braku energii przede wszystkim i braku tego Outkastowego czegoś (czego najwięcej może było w słynnym "Hey Ya!"), tego jakiegoś zmęczenia i że niezbyt im się chyba chciało – tego wrażenia nie da się jednak kolejnymi przesłuchaniami zlikwidować. A przecież Big Boi w "Billboard" zapewniał, że to kontynuacja Speakerboxxx / The Love Below! "Just with the Ragtime feel. It's hip-hop. It's Outkast. It is what we've been doing for years". Tymczasem niejeden słuchacz może sobie pomyśleć, że ta kontynuacja zakończyła się na ponownym rozdzieleniu Andre i Big Boia i skompilowaniu tego, co skomponowali osobno.
"For Years", no i po tylu latach dobrej artystycznej passy coś w końcu ma się prawo nie udać, w dodatku przecież "nie udać" jak na nich, bo nie jest wcale źle, jest tylko tak jakoś solidnie. Tym bardziej, że to nie jest przecież właściwie samodzielna płyta, tylko jak wiadomo soundtrack do filmu – musicalu pod tym samym tytułem. Andre i Big Boi występują w tym musicalu, reżyserem jest odpowiedzialny także za teledysk do "Hey Ya!" Bryan Barber, w filmie mamy lata 30-ste, prohibicję, więc stylizacja na tamte czasy jest i w muzyce, jak nie przymierzając u Christiny Aguilery. Są goście, jest Macy Gray, Snoop, Lil Wayne. Reasumując jest więc razowo, to znaczy, gdyby nie konieczność pisania recenzji, jednorazowo. No i można spokojnie posłuchać do karpia i makowca, ale na Sylwestra zabierzcie raczej którąś z ich poprzednich płyt.
