PLAYLIST

Kas tie Skempai? Litwa jest z lekka na wschód od nas, right? I faktycznie, trio Skamp stamtąd pochodzące przejawia tendencję do pewnej toporności właściwej środkowo-europejskim popom, z której taka Polska powolutku wychodzi, by wparadować do zjednoczonej Europy. Oczywiście toporność brzmieniowa – bo o niej tu opowiadam – ma znaczenie umiarkowane, o czym okrągła ocena świadczy. Imprezowy banger gdzieś w połowie drogi między płaskorzeźbą i londyńskim Fabric. Czyli u nas właściwie, bo w Fabric, jak wieść gminna niesie, w piątki dramy dają. A, mimo szerokich zainteresowań i bądź co bądź egzotyki, muzyka Skampa raczej tam nie sięga. Ja piszę tylko o tym jednym utworze, ale rzućcie uchem na hipnotyzujące "Calling After Me".

Bas rozstrojony niczym midi w moim telefonie na wysokości refrenu wygrywa jeden z najbardziej bossowskich motywów tego sezonu. Nałożone na to, rozrzedzone jakieś gitary, sztuczne perkusjonalia. Erika snuje powiastki o tym, o czym celebrytki opowiadają najczęściej, ale oryginalność tego nosowego wokalu. Manieryczność, przeciąganie na końcu frazy… Słuchanie tej kobiety sprawia mi zboczoną, masochistyczną przyjemność na poziomie potężnego ojej. Oczywiście każda szmula potrzebuje mocnego chłopa i w takiej oto roli poznajemy niejakiego Pushaza, którego przekaz adresowany jest raczej do rodaków. Zaciętość werbalna i to szczere stęknięcie na 1:57 (dobra, jest wartość humorystyczna, ale tylko trochę) sprawiają, że już mu wierzę, choć raczej nie dowiem się jaką prawdę sprzedał. Dodam, że "Reach" kojarzy mi się z lekka już zakurzonym "The Weekend" Michaela Graya, choć logicznie tego nie uargumentuję. Jak to powiedział ostatnio Jędrzej – cytuję z pamięci – "to co się z człowiekiem dzieje po wysłuchaniu to warto to przeżyć". Zwłaszcza jak na co dzień takich dźwięków nie słuchacie.

Zobacz także: