Chyba najwyższy czas zapomnieć o smętach z Bloom i docenić to, co ostatnio dzieje się w ekipie z Baltimore. W tle wciąż gdzieś tli się przygaszona, nu-indie balladowość, ale "Dive" prezentuje ten koncept w znacznie ciekawszej formie. O ile "Lemon Glow" badało możliwości nowoczesnej psychodelii spod znaku Tame Impala, to jeśli miałbym jakoś sklasyfikować "Dive", w pierwszej kolejności, trochę prowokacyjnie, wspomniałbym o Spaceman 3 w wersji synthowej i oczywiście o Broadcast. Czyli, jak słychać i widać, wspólnym mianownikiem jest nawiązanie do dream-popu, który przez swoją skromną konstrukcję wywołuje skojarzenia z surową, ale wciąż subtelną i dyskretną psychodelią. Cóż, nie myślałem, że to kiedyś napiszę w kontekście Beach House, ale umieram z ciekawości, jak zaprezentuje się 7 zapowiadane na 11 maja. –J.Bugdol

Pierwsza myśl – intensywna siekanka; intensywna, ale mocno pustawa. Może to Grammy i słuszny wielo-zerowy kwit z chuchającym menago za plecami kładą się ciężarem na jego songwriterskiej wieloletniej passie, doprowadzając do tego dzisiejszego, brutalnego wykastrowania skalpelem drobnomieszczańskiego bezpieczeństwa oraz radio-friendly formy. Może tak... Pewnie tak. Co prowadzi do tego, że mogę sobie z tego powodu aktywnie działać i walić z partyzanta w Becka, kierowany pobudkami charakterystycznymi dla niszowego nerdowskiego fanbase'u zdzierającego szaty, że mainstream pcha się butem w moją przestrzeń i jaki w ogóle wypchany flet zaprosił pannę na sesyjkę w Earthdawna. Jako pretensjonalny płatek śniegu mógłbym sobie takie ewolucje wyczyniać, ale za tę chwilę, w której krojąc sobie jakąś cebulę lub intensywnie pocąc się obściskując się z pobliskimi ludźmi w busie, usłyszę sobie w radiu takiego omawianego dzisiaj Becka, z taką dopieszczoną produkcją – to za takie chwilę mogę mu całą tę sprzedaż za srebrniki darować, czekając z niecierpliwością na pięknego długograja, który po odwaleniu całej singlowej, bardzo przyzwoitej pańszczyzny odpali swoje pokłady kreatywności. −M.Kołaczyk

Obywatele, obywatelki, jak możemy przeczytać na oficjalnej stronie rządu RP – ministerstwo rap gry donosi: ostatnie sukcesy polskich zawodników na międzynarodowej rap scenie doprowadziły do wzrostu pozycji Polski na wskaźniku ILZM (ile lat za murzynami). Powoli zbliżamy się do momentu, w którym dobrniemy do oszałamiającej jednocyfrowej sumy. Dostęp do szerokopasmowego internetu oraz rabunkowa polityka bezrefleksyjnej grabieży amerykańskich patentów na masową skalę odnosi pozytywne skutki. Cieszyć mogą ostatnie dokonania Włoskiej Roboty, która strzelając pięcioma młodymi Yung Leanami na minutę, ostatecznie kończy z oszałamiającym wynikiem bycia tylko trzy lata za szwedzką ekipą. Całym sercem życzymy im dalszych sukcesów.

Nie jest na tyle źle, aby sobie z nich żarty robić, zwłaszcza ten plusik u góry ogranicza pole do popisu, a wielka szkoda, bo możecie sobie popatrzeć, gdzie mnie research zabrał, i jakie dawał możliwości – smutno. –M.Kołaczyk

Odpalam intro, wjeżdża ejtisowy klawisz i od razu sobie myślę: "jeny, ale obskuuuuur". Zagubiony singiel z lat osiemdziesiątych, z ery new romantic, gdzie syntezatorem zdobywało się serca. Albo z epoki najntisowego disco polo, ale tylko "jakieś z tych lepszych lektur lepszych takich, znanych aktorów". I pewnie gdyby chodziło wyłącznie o przyjemną reminiscencję, to nawet nie chciałoby mi się pisać o "Zakochanym Człowieku" Better Person. Ale my tu znamy Adama Byczkowskiego i wiemy, że w songwriting to on umie, i dlatego nie ma zaskoczenia, że jego najnowsza piosenka zaspokaja pragnienia synthpopowych narkomanów. Polecam piękny hook na wysokości "znikaaaaaaaaaa / na zaaawszeeee / z każdym dnieeeeeeeeeeem" (tak jest, cały song jest po polsku), bo w tej grze refren z założenia musi chwytać. No i nie mogło zabraknąć symbolu romantycznego popu, czyli solówki na saksofonie. I co wy na to? Bo ja nie mam pytań i czekam na więcej. −T.Skowyra