Brytyjski duet AlunaGeorge nie ma ostatnio dobrej passy. Poprzednio na przeciętnym "I'm In Control" w nieudolny sposób wokalnie udzielał się Popcaan, tym razem przy produkcji pomagał Flume, a zespół notuje kolejny średni numer. Niezamierzenie śmieszny moment otrzymujemy przed pierwszym chorusem, kiedy napięcie dokręcane jest do maksimum, ale brzmi to tak, jakby George zasnął na chwilę nad swoim mikserem, przez co biedna Aluna w teledysku nie może ściągnąć skarpetki! Pierwsza połowa refrenu to ładna melodia wyśpiewana przez niezawodną Francis, ale już w drugiej części zaczyna męczyć niepotrzebnie pocięty podkład. Nie jest to na pewno aż tak irytująca propozycja jak wspomniana nagrywka z Popcaanem, ale do klasy singli z Body Music to w ogóle nie ma tu startu. –S.Kuczok

Na to, że najnowszy singielek duetu w ogóle mnie nie grzeje ma wpływ kilka równoległych czynników: prosty i całkiem przyjemny, jadący na sukcesie "Lean On" world bicik poprzecinany jest irytującymi, wulgaryzującymi wstawkami, Aluna brzmi jakby bardzo nie chciała mieć z tym kawałkiem nic wspólnego, a do tego całość jest zritardyzowana obecnością Popcaana – jednego z największych pitchforkowych nieporozumień ostatnich lat. Do tragedii nie doszło, ale jak na autorów Body Music to stanowczo, stanowczo za mało. -W.Chełmecki

Gdzie jest George? Jasne, niby wszystko jest ok, ale coś tu naprawdę nie gra i to od dłuższego czasu. Wygląda na to, że Aluna została jakby sama na placu boju i dwoi się oraz troi, żeby coś ugrać. Współpracuje z kim tylko może, żeby jakoś ciągnąć wózek pod nazwą AlunaGeorge, ale niestety nie są to próby pokroju przebojów z Body Music, tylko niezbyt błyskotliwe songi brzmiące jakoś przypadkowo, bez ciekawych pomysłów, no i przede wszystkim bez hooków, które są niejako esencją popu. Jasne, ten nowy "My Blood" może i jest dość poprawnie wyprodukowany, ale tak właściwie to dla kogo jest ta piosenka? Kto będzie tego słuchał? Przypadkowy, masowy odbiorca? Pewnie tak. Więc George, daj jakiś znak i zrób coś, bo nie o taki sofomor AG walczyłem i wciąż walczę. –T.Skowyra

Nie jestem amatorem songów okolicznościowych, ale tu słyszę pewną świeżość (może dlatego, że pierwszy raz zetknąłem się z twórczością zespołu Anno Domini i może dlatego, że entuzjazm wykonawców autentycznie robi wrażenie i przez pierwsze pół minuty teledysku jarałem się, że to będzie klip z rozbudowanym scenariuszem jak teledyski Aerosmith za starych dobrych czasów; niestety w dalszej części filmiku rozdają jakieś ulotki, co nie jest optymalnym rozwiązaniem fabularnym) – na pierwszy rzut ucha podniosły motyw sympho-polo zalatuje Rubikiem i brakuje w nim tylko wokalu Michała Wiśniewskiego, ale idiofoniczne kombinacje w tle nadają kawałkowi fajnej werwy jak z Let’s Get Ready To Crumble Russian Futurists. Rzeźbię trochę w gównie w tym momencie, ale czy ten zabawny wtręt instrumentalny na wysokości 1:18 to nie jest kicz-jazz przekształcony na chwilę w środkowe Kombi? –M.Zagroba

O Antwonie dawno nie było, a biorąc pod uwagę zbliżający się koncert w Warszawie, warto chyba pochylić się nad nowym singlem najbardziej obskurnego rapera Zachodniego Wybrzeża. I tutaj, już na wstępie, niestety pojawiają się małe schody, bo jeżeli ktokolwiek ma w pamięci zwrotkę "143" czy najfajniejsze momenty ubiegłorocznego LP i oczekuje powtórki z rozrywki (czyt. listowej dawki niewybrednego skurwysyństwa), może naprawdę mocno się zawieść. "Jacuzzi" to w gruncie rzeczy całkiem przyzwoicie skrojony rap w retardowej estetyce, nadal tak kretyński, że aż niezły, ale jednak ostatecznie nie zdaje egzaminu i tym razem można zarzucić mu sporo niedociągnięć. Autotune na refrenie w żadnym wypadku nie wywiązuje się ze swojej roli i zamiast nieść, po prostu wkurwia, sam bit natomiast jest do bólu przeciętny, zbyt tendencyjny jak na poznany do tej pory zmysł selekcji Antwona. Jako luźny, niezobowiązujący numer pod zamroczenie wódą – spoko, biorę. Jako zwiastun nowego LP – sorry, Winnetou, ale akurat od ciebie oczekuję znacznie, znacznie więcej. –R.Marek

Wokół Syro wyrósł olbrzymi hajp (wystarczy wspomnieć tylko o przedpremierowych odsłuchach płyty, mających miejsce w wielu miastach świata), a całkiem możliwe, że wykopany sprzed lat longplej Caustic Window może przebić premierowy materiał mistrza. Ten teaser (a przy okazji opener płyty) nie zapowiada oczywiście kompletnego wyłożenia się Richarda D. Jamesa, ale zmieniającą się non stop siatka elektronicznych neuronów, która owszem robi wrażenie, wydaje się być tylko sugestywnym ćwiczeniem sprzętu. Mimo wszystko liczę na to, że najnowszy krążek nie będzie miał tylko zajebistego opakowania, ale i muzycznie da radę. W końcu pozostało jeszcze jedenaście indeksów, a to znaczy, że trzeba czekać dalej. -T.Skowyra