Imię i nazwisko jakby węgierskie, ale Kornél Kovács to DJ i producent pochodzący ze Szwecji. Pierwszy raz usłyszałem o nim za sprawą świetnego, przypominającego deep-house'owe wyprawy Vynehalla, tracka "Szikra" (na płycie pojawia się tylko krótkie intro z delikatnym nawiązaniem), a od tego momentu minęły dwa lata, które Kovács spędził na przyrządzaniu The Bells. Jest tu coś z zapętlonego, gruwiastego french touchu Le Knight Club ("BB" i "Gex"), pojawiają się lekko footworkowe igraszki ze szklistą melodyką Pantha Du Prince ("Dollar Club"), są nawet jakieś big beatowe reminiscencje Fatboy Slima ("Dance... While The Record Spins" to niemal kawałek wyjęty z Better Living Through Chemistry po mocnej, uwspółcześniającej renowacji), refleksyjny deep house w szorstkiej, outsiderskiej panierce ("Szív Utca") i dość jednoznaczne odnośniki do charakterystycznego flow krajana Axela Willnera (tytułowy trochę kojarzy mi się z "Silent" z debiutu, a "Urszusz" ze spokojniejszym closerem z jakiejś dalszej płyty). Może to nie jest oszałamiający zestaw, ale kilka tych jamów naprawdę szanuję. No i super kieł. −T.Skowyra

Niby Vile, ale bez przesady z tą podłością. Facet zbliża się do czterdziestki, więc robi się może nieco bardziej refleksyjnie, ale tak szczerze to od zawsze grał i śpiewał, jakby już miał trochę na karku. Ciężko będzie mu się wyrzec porównań do seventisowej ‘murican music (Young, Springsteen i Petty w pigułce). Jak zerkniecie na samą okładkę albumu, to serio łatwo go pomylić z gitarowymi herosami tamtych lat. Nie ma nic złego w przydługawych stonerowych utworach, bo szczególnie o tej porze roku od samego słuchania cieplej się robi na serduszku. Nawet jeśli pierwszy utwór nie jest jakiś niesamowity, w głąb tracklisty robi się coraz przyjemniej. Taki "One Trick Ponies" mógłby się ciągnąć w nieskończoność. Dziesięciominutowe "Bassackwards" to wejście na wyższy poziom emocjonalnego, psychologicznego i estetycznego niuansu w urokliwie transcendentalnym plumkaniu na gitarce. Chętnie dowiem się od perkusisty (perkusistów) jak osiągnąć takie zen na instrumencie. –A.Kiepuszewski

Odjebałem głupio stokrotnie i strasznie, jednak nie zawalił się świat i mogę napisać o Kwiatach, narcyzie, liliowych melodiach, fiołkowym kolorze czcionki, alergiach na pyłki i drobiny słów. A na żyznym gruncie rzeczy od trzydziestu lat wciąż wszystko rozkwita tak samo: melancholijni shoegaze'owcy robią drobne kroki, bo spoglądają w ziemię i mają tanie buty. W najlepszych momentach debiutu gdański kwartet twórczo nawiązuje do klasyki dream popu, lżejszego shoegaze'u i post-punku, w tych słabszych pobrzmiewają echa polskiej nowej fali lat osiemdziesiątych (Klaus Mittfoch? Maanam?). "TLK", "Na Wydmach" i "Czarne Porzeczki" to wyraźne hajlajty – wydane na pastwę oszałamiających dni wiosennych pozwalają wykazać ledwo uchwytną różnicę pomiędzy szczerością a prostactwem (kiedyś się nauczysz, słońce, obiecuję). Może to tylko urokliwa naiwność (kobieta śpiewająca do rozedrganych gitar) i bezpretensjonalność rozbrajają moje zarzuty i mój trzeźwy osąd, może się mylę i to wcale nie jest aż tak dobra płyta, ale racja jest przereklamowana, gdy nie jestem głodny. Różnie to bywa; życie nie zawsze jest usłane wiadomo czym, nawet gdy tuli pannę, nawet gdy słonecznie, nawet gdy spluwamy tylko łupinami słonecznika. –P.Wycisło

Symfoniczne elementy połączone z techno? Wszystko w imieniu oddania za pomocą serii urokliwych utworów niemal Proustowskiego ducha mierzenia się z utraconą przeszłością wraz z trudami dojrzewania. Utwory odlewane za pomocą retrospekcji płynących z poszarzałego życia spędzonego w duńskich blokowiskach zmieszane zostają z przesadnie przekoloryzowanymi wycinkami przesłodzonych melodii. Zamknięcie trylogii złożonej z 1977, 1983 oraz dzisiejszego 1989, pomimo silnej konceptualnej spójności, niestety kończy się lekką jakościową obniżką połączoną z wypchaniem całości śladami przesadnie ckliwego materiału. Czy to źle? Jeżeli nie przeszkadza ci wizja kolagenowych niedoborów w wyniku próchniczej cukrowej zarazy. Jeśli lubujesz się w takiej estetyce bliskiej przeżyciom płynącym z obcowania z wczesnym M83 czy Sigur Rós – to w ten introspektywno-sentymentalny świat Kölscha można śmiało i bez bólu wkroczyć; z nieukrywaną przyjemnością bezzębnie muldając sobie ten elektroniczny, bardzo atrakcyjny cukierek. −M.Kołaczyk