RECENZJE
Papa M
Hole Of Burning Alms
2004, Drag City
Co nam w tym roku powie Papa Smerf. Wydawnictwo Hole Of Burning Alms zbiera single nagrane przez Davida Pajo ostatnimi laty pod różnymi monikerami: Papa M, Aerial M etc. Składak oferuje pokaźną porcję rozciągłego pochmurnego post-rocka, a więc absolutnie moją drużynę (do zjebywania). Z tym że, jak doskonale wszystkie dzieci wiedzą, jegomość ów to nie pierwszy lepszy patafian z akademii; mistrz Pajo potrafi z powodzeniem przekształcić najbardziej smętne repetycyjne formy w kawałek solidnego minimal-noise'u. Słychać tu chyba doświadczenie nabyte wraz z najbardziej inspirującymi kapelami minionej dekady, zmysł geometrii Slinta i Tortoise, który, przy całej rozwlekłości tych ciągnących się, podłużnych struktur, pozwala autorowi bronić się przed nudziarskim rozkojarzeniem i działać zawsze precyzyjnie.
Zaskakująco, jeszcze ciekawiej prezentują się numery spoza podstawowej działki artysty, czyli elektroniczne miniaturki dające słuchaczowi odsapnąć od zużytych i monotonnych na dłuższą metę brzmień delikatnego gitarowego post-rocka. Znamiennie, dołujące nucenie samobójczej country kołysanki "Travels In Constants" rozbija w kapitalny sposób nachalne wejście najprawdziwszego dyskotekowego drive'u. W folkową nutę Pajo uderza zresztą kilkakrotnie, i chociaż podobnie jak w przypadku okrzyczanego Whatever, Mortal nie zostałem do końca porwany w nieprzystępny, mroczny świat domowych pieśni Davida, trudno odmówić tym kawałkom emocjonalnego zaangażowania. Na bazie kilku folkowych i slo-core'owych motywów otrzymujemy również parę fajnych stylistycznych i kompozycyjnych eksperymencików. Podsumowując, blisko osiemdziesięciominutowy Hole Of Burning Alms stanowi udaną syntezę tego, co Davidowi Pajo udało się w solowej karierze dokonać, harmonijnie obejmując kilka całkiem różnych działek. Uzmysławia też jaka przepaść dzieli poziom materiału zespołów, w których Pajo miał okazję się do tej pory udzielać, od jego indywidualnego dorobku.
