RECENZJE
Paavoharju
Yhä Hämärää
2005, Fonal
W zeszłym roku Gang Gang Dance udowodnili jakie wyżyny można osiągać w nurcie mocno etnicznie zabarwionego outre-noise, a Paavoharju, upodobawszy sobie bardzo podobny obszar soniczny, dryfujący co prawda w stronę folku, stworzyli dla Gang Gang Dance całkiem solidne tło. Znaczy uważam Yhä Hämärää za udaną w gruncie rzeczy wycieczkę w sytuacje nordyckich opowieści ujętych sennie, trochę halucynacyjnie. Ciekawe to nawet, nie powiem. Ale dlaczego tak straszliwie nagryzmolone, chaotyczne i bez najmniejszej selekcji czy umiaru w kwestii efektów specjalnych? W pewnym sensie krajobrazy projektowane przez Paavoharju przypominają przeźrocza przedstawiające czarno-białe zdjęcia wzburzonego morza nocą, wyświetlane na ciemnozielonej ścianie. Widoczność więc niewielka, za to nastrój proszę bardzo.
Mocno zmanipulowane wokale żeńskie imitują niekiedy chór skandynawskich świtezianek, a okryte grubą powłoką mglistych szumów lub poprowadzone linią turbulencji i pogłębione porwanymi próbkami krzyków dziecięcych, tudzież rozmaitych tajemniczych sygnałów natury (także, wydaje się, ich reprezentacjami w świecie sztucznie generowanych dźwięków), potęgują uczucie schizofrenii. Dodatkowo syntezatorom o soundzie zaczerpniętym z pionierskich elektronicznych eksperymentów, pachnącym więc niemal kuchnią domową, zdarza się wykroczyć odrobinę poza ramy tonalności i w rezultacie rozerwać ocalone resztki ładu. Gdy jednak zajrzymy za kurtynę, zorientujemy się, że nie tak wiele się tam dzieje. Pianino wydobywa plucki z ostrym metalicznym rezonansem, wbijając się w linie melodyczne pani, która śmiertelnie serio wczuwa się w swoją teatralną rolę, i dzieje się dobrze, kiedy harmonia współgra z roztaczanymi wokół ambientami, tylko nie zawsze tak się dzieje. Nie serwuje specjalnie intrygujących rozwiązań gitara wyedytowana na typowo cyberfolkową modłę, czyli akustyk przepuszczony przez laptopa, patronujący próbom Finów w piosenkowej materii.
Słowem, więcej dobrych chęci niż piękna.
