RECENZJE

Maxwell
BLACKsummers'night

2009, Columbia 6.7

KB: Chyba najlepszy ubiegłoroczny "czarny" album, wyjątkowo solidny i równy kawałek neo-soulu od jednego z najznakomitszych przedstawicieli gatunku, może nawet aż za równy, bo chyba zawsze przysypiałem w połowie albumu i nie jestem w stanie za wiele na jego temat powiedzieć (szczerość). Mimo wszystko do mojej świadomości przebił się "Phoenix Rise", adaptujący trans-house'owe synthy rodem z "Get Together" Madonny lub "Mixtury" Reni Jusis do żywej, soulowej sekcji i basu. I to jest bardzo fajna, innowacyjna sprawa, bo reszta to raczej niezbyt eksperymentujące, ale bardzo przyjemne mainstreamowe pościelowanie, momentami trochę uciekające w odbiorze, jeśli większe zbliżenie z podobną muzyką i jej uznanie zawdzięcza się w sumie dopiero Foreign Exchange i ostatniej Badu.

RG: No właśnie, ostatnia Badu i Foreign Exchange są chyba jednym z powodów, które doprowadziły do tego, że teraz sobie rozkminiamy to co Maxwell wymyślił na ostatniej płycie. Właściwie to "wymyślił" to kiepskie słowo opisujące sytuację: koleś trzyma się formuły wypracowanej już na debiutanckim Maxwell's Urban Hang Suite, a następnie używanej przy następnych albumach. Wychodzi mu to na dobre, bo Embrya, Now, a teraz BLACKsummers'night, trzymają się mocno na szczycie chartsów. Problem z tym magicznym przepisem Maxwella na dobre płyty rozbija się o to, że wszystko może się rozlać w taką samą plamę przy mniejszej uwadze, lekkim zaspaniu czy choćby po powrocie z imprezy, na której znajomy dostał w prezencie shaker. BLACKsummers'night to bardziej cool pościelowe brzmienie niż jakiejś melodie czy emocje. Jeżeli ktoś szuka najbardziej soulowej z soulowych płyt, to polecam.

WS: Gdybym kiedyś wracał do gry, to tylko tak jak Maxwell. Koleś po blisko dziesięcioletniej rozłące z showbizem wystrzelił z albumem, który zmusił Kelsa do przyznania się do analfabetyzmu. Zaproponowany przez nowojorczyka zbiór kameralnych, pięknie zaaranżowanych neo-soulowych kompozycji składa się na moją ulubioną tegoroczną płytę przedświąteczną wydaną w lipcu, jak mniemam dla niepoznaki. Maxwell się nie pieprzy, jest krótko i na temat. Od BLACKsummers'night bije ciepło, spełnienie, pewne pogodzenie się z losem, to lubię. Zastrzyk pozytywnej energii na tydzień, mało brakowało a zapomniałbym, że jest zimno jak skurwysyn, i że istnieje coś takiego jak karp. Wogle D'Angelo streszczaj się.

ŁK: Ale wy chyba nie doceniacie tej płyty. Znaczy – z czego robić listę roku, jeśli nie z takich albumów? Powrót po latach zaowocował klasycystycznym zestawem piosenek bez żadnego zbędnego pierdolenia. Songwriting i granie utrzymują bardzo wysoki poziom przez całą długość trwania. Zupełnie nie ma się co czepiać.

Kamil Babacz     Łukasz Konatowicz     Ryszard Gawroński     Wojciech Sawicki    
22 grudnia 2009
BIEŻĄCE
Porcys's Guide to Polish YouTube: 150 najśmieszniejszych plików internetowych
Ekstrakt #2 (kwiecień-grudzień 2022)