SPECJALNE - Relacja

And You Will Know Us By The...

18 października 2002

And You Will Know Us By The Trail Of Dead
5 Września 2002, Roseland, Nowy Jork


O tym, że And You Will Know Us By The Trail Of Dead wyrusza na wspólną trasę koncertową z Queens Of The Stone Age dowiedziałem się już jakiś czas temu, ale wtedy informacja ta spłynęła po mnie, mieszkańcu Polski. A później siedzę se w Nu Yorku, przeglądam rozpiskę koncertów i nagle szok: "Burning Brides, Trail Of Dead, QOTSA – at Roseland New York, NY". Nie zwykłem marnować takich okazji.

W Roseland zjawiłem się tuż przed rozpoczęciem koncertu. Hala przypomina trochę warszawską Proximę w trochę większym i szerszym wydaniu albo Stodołę w schludniejszym wydaniu. Wybadanie terenu nie zajęło za dużo czasu, bo właściwie nie było czego badać. Zająłem jeden z nielicznych foteli z boku i do momentu rozpoczęcia koncertu obserwowałem element wsypujący się przez wąskie wejście. Dużo tego było i różne. Trochę punków z kategorii "fani Sex Pistols", sporo ładnych dup szukających odpowiednich kolesi na seks po koncercie zdaje się, kilka przypałów przybyłych na nie wiadomo który zespół, może na Burning Brides? Ha ha. Nie, ale ogólnie w miarę pozytywnie.

Najpierw na scenę wybiegła ekipa z Filadelfii – Burning Brides. Perkusista, gitarzysta-wokalista i basistka-wokalistka. Usłyszałem ich po raz pierwszy i prawdopodobnie ostatni, ale trzeba przyznać, że rozgrzewaczy przed Trail stanowili dobrych. Grane z ogromnym zapałem garażowe piosenki wprawiły salę w lekkie drżenie i wyrwały publiczność z letargu. Trwało to jakieś pół godziny – ani za krótko, ani za długo. Wyraźnie podniecona swoim koncertem trójka muzyków pospiesznie pakowała manatki i schodziła ze sceny, reklamując przy okazji zespół, który miał wystąpić po nich. Całe szczęście, bo miałem się już wybierać do domu, a tak zostałem na jeszcze jednym koncercie.

And You Will Know Us By The Trail Of Dead ukazali się naszym oczom już po kilku minutach. Kevin Allen po lewej, w środku z tyłu za perkusją zasiadł Conrad Keely, w środku z przodu Jason Reece, z prawej Neil Busch. Chwilka strojenia i chyba nie muszę mówić od czego rozpoczęli. Wrzeszczący Kevin Allen ledwo przebijał się przez ścianę gitar, ale o to chodzi! Wtedy właśnie uzmysłowiłem sobie, że znalazłem się na występie nie tylko najlepszego zespołu tego roku, ale być może także jednej z najlepszych istniejących grup koncertowych i ciarki przeszły po plecach.

Całą pierwszą część koncertu wypełniły utwory z Source Tags And Codes. Po "It Was There That I Saw You" pałeczkę wokalisty przejął Reece i czuł się w tej roli dużo pewniej niż Allen. Podobnie zresztą jak Conrad Keely zamieniający się z Jasonem miejscami co kilka minut. Już wcześniej wiedziałem o podwójnych rolach gitarzysty i perkusisty Trail, ale dopiero tego dnia przekonałem się jakie to ekscytujące. "Baudelaire", "Homage" (refren w wykonaniu Allena), "Heart In The Hand Of The Matter" odarte z wszelkich studyjnych elementów, takich jak odgłosy rozmów czy ambientowe miniatury, nadających albumowi pewien mistyczny i monumentalny jednocześnie posmak, nie straciły jednak nic ze swojej punkowej furii. Nie było "Another Morning Stoner", po usłyszeniu którego nasz naczelny ochujał na cały dzień, nie było tytułowego oraz "How Near How Far". Nie zmienia to faktu, że wysłuchiwanie jakichkolwiek utworów z tego albumu stanowi przeżycie metafizyczne. Pojawia się uczucie obcowania z historią rocka, to samo, które, jak sobie wyobrażam, towarzyszyło publiczności na koncertach Nirvany, Pavement czy Pixies. Kiedyś zdawać się będzie z tego relację wnukom.

Druga część koncertu Trail to zupełnie inna opowieść. O ile pierwsze dwadzieścia minut było zetknięciem się z klasyką, o tyle pozostałe pół godziny wyjaśniało, dlaczego nikt nie powiedział nigdy złego słowa o występach tej grupy. Po odegraniu "Relative Ways", zamykającego zestaw z Source Tags And Codes, artyści poczuli się chyba wreszcie jak w małym klubie za czasów kiedy jeszcze nie byli tacy sławni. Rozpoczęło się prawdziwe punkowe szaleństwo, jakiego wcześniej nie zaznałem i być może już nigdy nie zaznam. Przede wszystkim kompozycje z wcześniejszych płyt Trail nie są tak formalnie doskonałe i zamknięte jak te z nowego albumu, dlatego w dużo większym zakresie pozwalają na improwizacje. Z entuzjazmem obserwowałem jak muzycy, używając piosenek z debiutu i Madonny jako szkieletu, przeobrażają regularny do tej pory występ w porywające niezal-rockowe widowisko. Zamiast normalnie odegranych wczesnych kawałków usłyszeliśmy trwającą pół godziny post-punkową suitę graną przez cały czas na pełnych obrotach. Kto to powiedział, że na początku nie można dowalić, bo ludzie ogłuchną i nie mają siły na resztę? Jakiś Robert Plant czy coś? Powinien zobaczyć jak to się robi w Texasie.

Wspominałem już o kilkukrotnej wymianie stanowisk pomiędzy dwoma założycielami grupy. Na tym etapie trochę częściej obowiązki wokalisty pełnił Reece, przy okazji zachęcając publiczność do nieco swobodniejszych zachowań. "Please throw things at us. Bottles, cans... – we love it! We like the excitement, so don't hesitate and throw whatever you have there. C'mon", agitował gitarzysta. Niestety wszystkie przedmioty mogące stanowić potencjalne zagrożenie zostały nam chamsko odebrane przed wejściem, więc apele Reece'a napotkały na minimalny odzew – poleciało zaledwie kilka plastikowych butelek, a każdy taki rzut kwitowany był przez zespół spontanicznym okrzykiem radości. Brak pomidorów, puszek i szklanych butelek nie popsuł jednak atmosfery – ledwo zza zestawu perkusyjnego wydobywał się drugi z liderów, a już zaczynały się innego rodzaju atrakcje. Okazało się, że Keely z wielkim zamiłowaniem uprawia stage-diving i inne formy bratania się z gawiedzią. Ochroniarze nie zdołali powstrzymać go przed wskakiwaniem w tłum, podawaniem rąk fanom etc. Nie obeszło się też bez wielkiego rozpieprzania elementów znajdujących się na scenie na sam koniec programu.

Niby o takich rzeczach słyszy się codziennie. I rzeczywiście, sam ekstatyczny show wrażenia pewnie nie wywiera, ale co innego kiedy takie zachowanie ma swoje źródła w treści muzycznej. Trailowe piosenki, takie jak na przykład mój faworyt z debiutu "Half Of What", zyskiwały kilkuminutowe jazgotliwo-improwizacyjne zakończenia, przechodzące bez przerw w dorobione jazgotliwo-improwizacyjne początki innych kawałków. Momentów wyciszenia właściwie brakowało, nie było ich. I bardzo dobrze, bo po takim "Gargoyle Waiting" spokojniejsze fragmenty zostałyby odebrane jak plumkanie. A Trail Of Dead nie zwykło plumkać.

I to tyle. Teksańczycy grali niecałą godzinę, po nich wystąpiła QOTSA. Nie przepadam za stoner-rockową ekipą i nie chciałem zatrzeć pamięci po ostatnich sprzężeniach wygenerowanych przez Kevina Allena, więc czym prędzej opuściłem Roseland. W drodze do domu przypominałem sobie ile to już kapel nazywano "najlepszą grupą koncertową". Cóź, porównując na przykład Pearl Jam na żywo i Trail Of Dead na żywo, dochodzę do wniosku, że ten pierwszy przy tym drugim nie istnieje. Czy w ogóle spotkam jeszcze zespół wytrzymujący takie porównanie? Wątpię.

–Michał Zagroba, Październik 2002

BIEŻĄCE
Porcys's Guide to Polish YouTube: 150 najśmieszniejszych plików internetowych
Ekstrakt #2 (kwiecień-grudzień 2022)