INNE - PORCAST

Zasadniczo to poszerzyłem horyzonty dzięki rubryce Porcast. Poważnie, zaczynam wierzyć w polską muzykę i jej bogactwo, wielowymiarowość i porozumienie ponad podziałami. Czego przykładem Digit All Love być mogą, ze swoim dziesięcioosobowym składem i wizualizacjami. Nie wyrobiłem się z zakupem płyty, toteż czytacie o nich w lewej kolumnie ale już tutaj Wam mówię, że opisywany utwór pretenduje do miana mistrza.

Najwyrazistszy chyba zespół trip-hopowy z Polski. Natalia Grosiak chciałaby może i być Beth Gibbons, ale na szczęście nie wychodzi – czyniąca charakterystycznym chropowatość wokalu (po angielsku, ale nie jak Novika tylko for real), rozbrzmiewa na tle orkiestry w skład której wchodzi kwartet smyczkowy, będący najwyraźniej dumą zespołu ale przy okazji największą pomyłką utworu, bo jego gwałtowny wjazd u wrót utworu trąci Operą Leśną u schyłku lata. Niesmak trwa chwilę, bowiem patetyczne zagrywki rozpływają się na rzecz pociągłości przywodzących na myśl Nightmares On Wax chociażby – tylko mocniejszych aranżacyjnie. Do tego rytm nadawany przez metaliczne szczęknięcia i ogólna plamistość świadczy o wysokiej kulturze osobistej tu obecnych.

Na wyżyny erudycji się nie wzniosłem, ale każdy zainspirowany frazą "polski trip-hop" może znaleźć odpowiedź na swoje potrzeby klikając w odnośnik kilka breaków powyżej nazwiska autora i również przeżyć niewielkie uniesienie.

• posłuchaj »