INNE - PORCAST

Kolektyw zdecydował, że wpuszcza "intruza" na teren pieczołowicie, wiele lat praktykowanego pomysłu, gdzie fuzje gatunków i, że maniera wokalu, że każde zdanie jest zaczepką, z kolejnymi nagraniami stawały się takie s y m p t o m a t y c z n e. Punkt za odwagę. To znaczy, w sumie to tak o tym nie myślę. Nie ma też tak, że będę tu wietrzyć rozczarowań, utraty ideałów, czy wymierzania kary światu za panującą w nim społeczną niesprawiedliwość. Po prostu zwykła higiena, jak by to powiedziała pani Irena Gumowska, zachęcająca do porzucenia kąpieli na rzecz prysznica: "człowiek nie moczy się we własnym brudzie". Tym razem postawiono na bardzo dużą niewinność, świat piosenek, z dumą biorący na sztandary wszelką wiarę. Każdy element jest tu neofitą: gitary, tamburyny, nucenie, no i tekst, który pasuje do utartego profilu, z tym że ładnie wyśpiewany, "podniesiony na duchu", odwraca się od goryczy wcześniejszych propozycji zespołu. Niewiarygodne jak "Solo Jamz: głaz narzutowy" sprzed paru lat mógłby stanąć na ringu z niniejszą świeżynką, pierwszą lepszą zwrotką patrosząc ją wyzwiskami od studentów. Jak widać, śmieszne są to meta-potyczki.