PLAYLIST

MJ: Z nadzieją (jak się zaraz okaże – płonną), że współautorzy pokryją niewdzięczny obowiązek przytoczenia biogramu Cooka, pochylmy się przez chwilę nad zaindukowanym przez Damona – tak, już od dawna jesteśmy z nim na tym poufałym etapie nazywania ulubionych wykonawców ich własnym imieniem – revivalem rozmaitych iteracji syntetycznego funku. Krystal Klear i ten drugi o problematycznym podejściu do ortografii to tak zwane świeże nasiona, ale "ten medal ma kurwa drugą stronę", czyli przywracanych do medialnej cyrkulacji protoplastów rodu. Tak jak w przypadku freakfolku mieliśmy podawaną na tacy Vashti, a w kontekście Ariela Pinka nie dało się poruszać bez R.S. Moore'a, tak i teraz zaczynamy, małymi kroczkami dla ludzkości, obcować z mniej lub bardziej relewantnym wypływem podstaw macierzowych całej stylistyki. Stones Throw rozkminiwszy luźno powiązane, minimalistyczne napierdalanie w klawisze stara się nie popuszczać pulsu – bliżej, szybciej, mocniej i lepiej cisną dalej w sezon wydawniczy, tym razem z antologią (?) jednego z najczęściej samplowanych (??) muzyków (???) świata, znanego także jako rdzeń projektu Trunk-o-Funk (?). Riddick gościnnie śpiewa pod hymniczny temat klawiszowy, są clapy oraz niepoważny bas do baunsowania łokciami, znalazł się nawet tekst typu "ty jesteś dziewczyną, ja jestem facetem, dlaczego znów wszystko komplikujesz". O Boże Boże, jestem taki łatwy.

KB: Płytka Prince jest ostatnio coraz częściej podrabiania, nawet teksty piosenek nie są bezpieczne! Nie przeszkadza mi, bo to dobry imprezowy joint. W przypadku Damona sprawa jest prosta – w żadnym innym wcieleniu Księcia nie byłby do niego tak podobny. Sami się zresztą przekonajcie.