PLAYLIST

Terrence Thornton nie jest fenomenem, który można analizować przez pryzmat singli – to raczej ktoś jak Jason Pierce ze Spiritualized, jako autor istniejący wyłącznie przez kategorię całościowego, intelektualnego (choć zwróconego ku duchowi) dzieła. Oddając się od lat medytacji nad politycznymi, ekonomicznymi i poetycko socjologizującymi alegoriami dilowania koksem neguje rozliczne kulturowe przesądy, jakby wiedział coś więcej, niemal, jakby chciał odsłonić Absolut lub kruchość Absolutu. Tymczasem jego brat, Malice, wpadł jak Medium w sidła neokatechumenatu i zmienił ksywę na No Malice (ech bambusy, bambusy), jeszcze boleśniej uświadamiając, że to nie najbardziej wydeptane ścieżki wiodą do Pana. Pusha – gnostyk, odszczepieniec i patron dla tych wszystkich wykorzenionych, prymitywnych i pierwotnych stylistyk, które ufundowały Tylera i A$APa, nawet gdy bierze się za brzydki, antymuzyczny bit Ye, to i tak dzięki kurewskiej stylówie wykręca z tego gotycki horrorcore, hipnotyczny i kleisty wpierdol o kokaince i byciu najlepszym. Ale przecież to uproszczenie – podobnie jak Avon Barksdale z The Wire, Pusha to bohater, który oddał się ulicy – nie władzy czy własnemu bogactwu, tylko po prostu ulicy, a tam, gdzie wyjaśnia się sens życia na ulicy, wszystko inne traci znaczenie.