PLAYLIST

Niedługa, amatorska szkolna etiuda dokumentalna. Przedmieścia, Denver, Kolorado, Stany Zjednoczone. Po niebie krążą ptaki, co jakiś czas przysiadają na słupach telegraficznych, dachach budynków – najwyraźniej nigdzie dalej się swojaki nie wybierają. Operator kręci spontanicznie jadąc na rowerze w dół ulicy. Widać kawałek jego jeansów i kawałek jankeskiej nogi przez przetarcie w spodniach. Śmiechy. Operator wchodzi do sklepu około-spożywczego. Ekspedient najwyraźniej jest jego znajomym, żartują, ucinają krótką pogawędkę i to ucinają w takim jej momencie, że nie zdążyliśmy jeszcze wyłapać jej sensu. Oni podobnie – była to pogawędka tylko dla samopoczucia. Samopoczucia, które jest zadomowione w nudzie. Operator jedzie do domu. Wita się z bratem. Przebiera (po co?). Po ekranie przewija się komputer z internetem, z plikami mp3 na pulpicie (nazwy plików zgoła niekatalogowe). Pojawia się pierwszy zgrzyt. Jak to? Komputer z internetem?

Twarze kumpli. Spytki. Pęknięcie już gdzieś nastąpiło. – Tak, my tak żyjemy, po prostu, you know. – Myślę sobie, jak mam rano wstawać do pracy, bo muszę wstawać, bo matka już mi to dość mocno sugerowała od roku jakiegoś, wiesz co mam na myśli... no to mogę sobie wieczorem chociaż chwycić za gitarę, pograć piosenki... – Za pałki, hehe, perkusja man, to dopiero energia. No i panny, ale co ty okularniku możesz... – Podaj mi piwo, Rob, możesz? – Rob, nasz operator podaje. – Wiesz... oczywiście mamy świadomość, że my w tym co robimy, w tym jacy jesteśmy... że my po prostu nawiązujemy do pewnej tradycji... Dobra. Ma to. Nie było aż tak łatwo, bo to przecież dobre chłopaki (zespół Pacific Pride). Teraz spowolnienie obrazu. – Że po prostu nawiązujemy do pewnej tradycji... Muzyka w tle się zagęszcza. Zbliżenia na twarze. Nie do końca pogodne w swoim znudzeniu. - Nawiązujemy do pewnej tradycji... Nostalgia. Cięcie.