PLAYLIST

Jako dzieciak polowałem na wspominanej tu już kilkakrotnie Vivie Zwei na wideoklip, którego zarówno tytuł, wykonawca, jak i macierzysty album, były tym samym wyrażeniem. Rozchodziło się o to, by w stosownych rubrykach telewizyjnej informacji o klipie pojawiło się trzykrotnie to samo. Jak się domyślacie, przeczesując ramówkę stacji ani razu nie zdarzyło mi się natrafić na podobne "cudo". Już tej magii nie doświadczę, i nawet nie tyle przez względy ekonomiczne, które zdusiły jedyną w miarę niezal niemiecką telewizję. Być może ważniejszym powodem jest katastrofalny błąd Colina MacIntyre'a i Alana Malloya, którzy po napisaniu piosenki nazwie swojej kapeli śmieli ochrzcić swój debiutancki longplay z 2001 inaczej niż Mull Historical Society. Beje.

Skoro już jesteśmy przy temacie ludzkiej niedoskonałości, i ja się do czegoś przyznam. Nie doceniałem tej dwójki Szkotów, czego szczytem było zignorowanie dwa lata temu ich koncertu. Z refleksem Pawła Kostrzewy (znacie kultowe zdanie "The Walkmen? Rok 2003 będzie należał do nich!"?) zasięgnąłem po dokonania płytowe zespołu dopiero niedawno. I ku mojemu zaskoczeniu wspomniany debiut Loss okazał się być albumem więcej niż dobrym. Jedenaście tamtejszych kawałków składa się na smaczny popowy tort z namalowanym po środku, wielgachnym słonkiem. Zawartość procentowa słodkości nie przekracza ani na moment granicy, przed którą wzbraniasz się na co dzień, dbając o linię i samopoczucie. Co również nie należy do powszechnego zwyczaju wśród brytyjskich cukierników, niemal każdy centymetr sześcienny kremowej budowli prezentuje wyrównany poziom, zarówno w starannej estetyce, jak i w przyzwoicie kreatywnej treści. Niestety pomysły na skuteczne dobieranie poszczególnych warstw smakowej przyjemności ("layer-writing") wyczerpały się już wraz z kolejną propozycją duetu, Us z 2003. No cóż, ja na szczęście zostawiłem sobie na po-playlist-time najsmaczniejszy element Loss – pocieszny, okraszony hawajskich ingredientami... "Mull Historical Society". I niniejszym idę go spałaszować.