PLAYLIST

JB: Jakkolwiek kolesie pretendują do miana najgorszej nazwanego zespołu roku, to już całkiem niedługo powinni być sporzy. Zresztą, może to jest jakąś regułą (The Editors, Klaxons, itd) – kto wie. Grunt, że pies jest pogrzebany w dobrej melodii, która buja jak należy i odsuwa na moment kąśliwe uwagi co do aparycji. Wystarczają elegancko wplecione klawisze, ciągnący wszystko bas i zajmująca barwa głosu. Problem, że z odsłuchu na odsłuch wystarczają mniej i fryzura coraz bardziej bawi.

Lata 80-te na trochę inny sposób niż to się ostatnio zwykło przygotowywać. Czy lepszy? Zobaczymy wkrótce, bo przecież każde dziecko wie, że nawet Kings Of Leon mają jeden dobry kawałek... i głupią nazwę.

BD: Czterech gości z Essex, podpisani przez XL, grają "indi rok". Nuuda, ziew, nic się nie dzieje... A jednak nie. "Heartbreak" zatrudnia rozchwytywaną ostatnio rytmikę "Running Up That Hill", ale wielogłosy w refrenie przypominają mi o czasach, gdy melodyjna, złożona harmocznie muza była "na porządku dziennym", jeszcze w mitycznej pre-Strokesowej erze, którą w Polsce reprezentował nieodżałowany "Trójkowy Ekspres". Aż się prosi zejść nieco pod koniec na zapowiedzi pana Pawła. ŁK: Wow, rockowa piosenka, która chcę być taneczna i seksi i W RZECZYWISTOŚCI taka jest. Czy ludzie, którzy tańczą do Franz Ferdinand mogą opuścić pomieszczenie? Nie ma silenia się, nie ma udawania funku. Są biodra, która się autentycznie ruszają. Na bank tego nie powtórzą i niech ja raz nie mam racji.

WS: A więc nie tylko laski i ich maszyny mają plakaty Bush w pokojach. W ogóle Ci kolesie chyba nieuważnie oglądali Back to the Future, tam chodziło o podróże w czasie, a nie między genre'ami. Ktoś tu najwyraźniej wcisnął nie ten przycisk i czwórka emowców z aparycji kolektywnie wyrżnęła o parkiet oblegany przez fanów ejtisowego, melodyjnego popu, a dzieci z rockoteki zostały same, jak palec. Placeba zabrakło, na szczęście ostało się sporo zgrabnych hooków. Wodzący za ucho bas też jest.