PLAYLIST

Co tu się dzieje, że zespół Galaxie 500 po prostu umyka doczesnym wymiarom muzyki? Co tu się dzieje, że wokal Krukowskiego brzmi jak jakiś mamrot obłąkanego mieszkańca szpitala dla wariatów? Co tu się dzieje, że perkusista (Wareham) nie nadąża z rytmem (przejścia bębnów) w czwartym kawałku? Co tu się dzieje, ze basistka (Naomi Yang) miała być w zespole od oprawy graficznej, ale w pewnym momencie pomyślała, ze może pogra sobie trochę na basie? Co tu się dzieje, że na On Fire każdy utwór zaczyna się od tego samego akordu i tym samym biciem? Co tu się dzieje, że w "Tell Me" koleś próbuje zagrać solówkę, ale mu nie wychodzi (coś niesamowitego: piękno bezsilności zawierające się w tych kilku dźwiękach)? Co tu się dzieje, że ten "słaby" zespół nagrał dzieło natchnione: powolny, wręcz ociężały, ale cudownie melodyjny dream-pop, wypełniony uczuciem do tego stopnia, że (odpowiednio) wrażliwy odbiorca nie tylko go słucha, ale przede wszystkim odczuwa? Co tu się dzieje, że tyle osób nie zna i pewnie nigdy nie pozna tego absolutnie genialnego, wyjątkowego zespołu? Co tu się dzieje, że w każde moje obcowanie z On Fire wkradają się doznania metafizyczne? Co tu się dzieje.