PLAYLIST

Chyba nie o taką śmieszność zabiegał podstarzały stand-uper. Eminem nagrywa kontynuację płyty promowanej między innymi rzewną współpracą z kurwa Dido, po 13 latach, w trakcie których zajmował się głównie harcerskimi balladami dla nastolatek i samplowaniem Aerosmith, a singiel promujący sequel zaczyna od postulatu powrotu do starego, dobrego hip-hopu. Chyba nie wszyscy zrozumieli ten wyrafinowany humor – "powróćmy do źródeł" i zsamplujmy "Fight For Your Right" brzmi jak podśmiechujki z białasowskich fantazmatów na temat muzyki, której POP-GWIAZDKA (...) z Detroit wyrządziła sporo krzywdy. Ponieważ Rick Rubin "legitymuje" ten kwas na zasadzie gościnnych występów Jimmiego Page'a z Puffem Daddym na soundtracku do "Godzilli", a w refrenie mamy orientalizująco-g-funkującą autoparodię – nadal jest śmiesznie, choć to raczej humor niezbyt wysokich lotów, w stylu Magna Carta Holy Grail.

Gorzej, że ten "tribute" w warstwie rapowej to dzieło znakomitego technicznie, ale jednak Grzegorza Halamy. Jako fan The Slim Shady LP kilka razy łapałem się na pokrewieństwie postaci Jessiego Pinkmana z Breaking Bad z tamtym wcieleniem Eminema. Obydwie płaszczyzny to silnie mizoginistyczne bajki, poruszającae zbliżone kwestie – tandetności zła, slapstickowego "grzechu" zdziecinniałej współczesności – i narracje "spóźnionych przedstawicieli Pokolenia X, którzy wybrali dilerkę zamiast pracy w wypożyczalni wideo". Powrót do tego rodzaju kreacji byłby w porządku, ale nie oczekujmy niemożliwego. Gdyby zamiast tego Eminem faktycznie rozumiał, co znaczy "let's back to straight hip-hop" w ogólniejszym sensie, gdyby ruszył pustym łbem i dowiedział się, czemu zawdzięcza popularność konserwatywne w gruncie rzeczy Good kid, M.A.A.D City, może nie brzmiałby jak Tusk odkrywający w sobie socjaldemokratę. Niestety, brak mu na to odwagi i ambicji – w zamian otrzymujemy koniunkturalnego klauna, grającego na Twoim gminnym festynie z Kid Rockiem.