PLAYLIST

Rok 1982. Owiewa nas mgiełka pierwszych dźwięków syntetyzatora. Pstryk, pstryk, wdech, zapalany papieros. Nagle perkusja trzema szybkimi uderzeniami inicjuje sekcję rytmiczną, wchodzi genialny funkujący basik, natychmiast poparty skrzypcopodobnymi klawiszami, w tle proste zagrywki gitary. "I don't remember quite how I met you / It wasn't long ago / I just get a picture of sun in your eyes / The waves in your hair" nuci Simon Le Bon. Po chwili zaskakuje nas perkusyjne przejście i pojawia się refren, milkną dwie przeplatające się warstwy syntezatorowe i wtem mamy do czynienia z niezwykle zaraźliwym, skocznym riffem gitary i tanecznym basem. "And sometimes I'm caught in a landslide / And my beats so in time / Can you look at me / I'm out of reach I'll talk if it feels right / I've had my last chance on the stairway". A to dopiero pierwsza minuta piosenki!

Co powiecie na te bębny i cymbały (ksylofon?) w mostku, po których następuje gitarowa solówka? Siódmy utwór na Rio jest tak mistrzowsko skomponowany i zaaranżowany, że nie będę Wam zdradzał wszystkich jego tajników; najlepiej wsłuchajcie się w nie sami. John Taylor wymiata na basie tak, że sami się nie zorientujecie, kiedy zaczniecie tańczyć. Za pomocą tej płyty wskrzeszam w swoim pokoju ducha niektórych parkietów lat osiemdziesiątych (raczej z tych lepszych).

[Uwaga! Mogą wystąpić niegroźne skutki uboczne: skandowanie "Last chance on the stairway, last chance on the stairway" przez tydzień. Należy się nie przejmować i zarazić tym znajomych.]