PLAYLIST

Nie od dziś wiadomo, że nachalne manifestowanie przez zespoły faktu bycia pod czyimś wpływem trąci niefajną próbą autopromocji. Problem ten spróbował chytrze rozwiązać młodziutki (czyli w moim wieku, hehe staruchy) John McCauley nagrywający alt-country pod szyldem Deer Tick. Ogłasza on bowiem na swoim Myspace wszem i wobec (całkiem poważnie), że kim jak kim, ale Bobem Dylanem to on się nie inspiruje i w ogóle to słucha jego płyt dopiero od roku. Przyznacie, że zabawny to tok rozumowania, bo domyślam się, że wnioskiem z tego wyznania ma być jeszcze (?) większy szacun dla McCauley’a. No bo gdyby się inspirował Bobem Dylanem (czy też „Bobem Dywanem” jak uparcie chce mój „autosłownik” Worda), jak wszyscy w jego szufladce, to dopiero by było! Albo inaczej: skoro nie czerpie z Dylana, a brzmi tak podobnie, to to przecież wydany na świat kilkadziesiąt lat później umysł całkowicie godny mistrza!

Choć samemu nie wsłuchuję się z nabożnością w Highway 61 Revisited i inne takie, pragnę skromnie wystosować polemikę z powyższymi wnioskami. Zresztą bez jechania po McCauley’u, bo dostępne do odsłuchu kawałki nie skłaniają do niechęci. Deer Tick przybrudza odrobinę klasyczne alt-country, gitarami jak i odpowiednio zwichniętym przez życie i tani alkohol wokalem. To go jeszcze odrobinę wyróżnia, ale dziwnym trafem równie w porządku brzmi sięgając po bardziej akustyczne klimaty – mimowolnie ginąc wówczas w porannym tłoku naśladowców wymienionego wyżej Boba De. Miłe to, tak, acz trochę bardziej zajmujące rzeczy w tym stylu nagrywał jeszcze kilka lat temu M. Ward, który notabene wystąpił pół roku temu u boku Nory Jones (w jednym kawałku) na festiwalu w ... Sopocie. Obawiam się, że jeśli jakimś cudem dane będzie tam również zagościć kiedyś Deer Tickowi, to nawet płomiennymi odezwami porównaniom do Dylana w telewizyjnych zajawkach się nie wywinie.