PLAYLIST

Rzadko się zdarza byśmy pisali o tym samym, o czym donosi "Wyborcza" albo "Dziennik". A tu proszę, w zeszłym tygodniu natknąłem się w tej drugiej gazecie (ta pierwsza jest moim zdaniem żałosna) na pół stronicowy artykuł "Common – hip hopowy poeta". Wszystko oczywiście za sprawą piątkowego występu artysty na Coke Live Music Festiwalu w Krakowie. Jeszcze parę lat temu koncert tego zasłużonego rapera byłby sensacją, teraz pozostaje tylko dobrą wiadomością. Nie wiem jak wy, ale ja wciąż doznaję, jak bardzo na przestrzeni ostatnich paru lat do przodu posunęła się atrakcyjność Polski na koncertowej mapie planety. Aż nie próbuję wymieniać najciekawszych nazw i nazwisk, bo lista pominiętych ze względu na przyswajalność playlistu musiałaby być dłuższa niż lista wymienionych. Wspominam w każdym razie o tym przy okazji Commona, bo przybywa on do nas w chwili największej chwały – jego nowy album Finding Forever zadebiutował niedawno na Billboardzie na samiutkim szczycie. Generalnie nie śledzę tych notowań, ale "Dziennik" mówi, że Be doczołgał się oczko niżej.

Ok., koniec influencji (to słowo nie istnieje ale mi się podoba) Alexem Springerem, tym bardziej, że jesteśmy od "Niemców" mniej leniwi i posłuchaliśmy singla promującego nowy krążek Commona. I niestety okoniem wobec wyczuwalnego hype’u "Game" każe być ostrożnym w oczekiwaniu na przesłuchanie całego Finding Forever. Bit oczywiście wyszedł spod ręki Kanye Westa ale tym razem obywa się bez rewelacji. Podkład sunie jednostajnie przez cały numer – po kilkunastu sekundach już wszyściutko w tej kwestii wiadomo. Bombardowani jesteśmy mroczną poważką, co nieco kontrastuje z pogodniejszym softem z Be. W nabuzowany tekst w paru miejscach warto się wgryźć ("They try to box me in like Cassius Clay / Hey I'm like Muhammad when he fasted / Opposing the fascist”), natomiast całkiem nieprzyjemne jest wrażenie, że tym razem Common chyba nie dopilnował pozalirycznej strony piosenki, która jest zbyt prosta by coś zdziałać.

Zobacz także: