PLAYLIST

MHJ: "Gdybym to ja miała skrzydełka jak gąska, poleciałabym ja za Jaśkiem do Śląska" – w dobie Shibuya-kei marzenia się speeełnia-a-a-ają.

AG: Rozumiem ze w Japonii to standard i w ogóle "generyczne". U nas nie takich rzeczy się słuchało, ale wciąż nie mogę powiedzieć, żebym w stu procentach ogarniała. A skoro nie wiem z czym mam do czynienia, dlaczego synapsy przewodzą tak gorączkowo, jakby dobrze wiedziały? Przypomina mi to ten jedyny raz rok temu, kiedy na boomboksie mojego wówczas sąsiada puszczono kasetę Datury (wtedy też pod wpływem chwili paliliśmy suszone rośliny, których zapach nic nam nie mówił a torebka nie była podpisana – dziś myślę, że mogły to być przyprawy). Wracając do Capsule. Nie będę udawać, że "Love or Lies" jest mi w jakikolwiek sposób bliskie, bo jest z kosmosu, ale jednocześnie przywraca wiarę, że kosmos jest dobry i mądry, pełen pokoju, densingu i Radio 1.

KFB: Kurde kurde, "trancujący Japończycy w pięknych tutaj toaletach", a zwłaszcza "z kędzierzawą czupryną grający Yasutaka Nakata" znowu wymiata, bo Perfume to Perfume, wiadomo, że fajne, ale w "Love Or Lies" ja słyszę coś więcej. Nie jest to, jakby się dłużej zastanowić, nic specjalnie odkrywczego, bo trance'owe inklinacje do popu próbował przemycać ostatnio choćby Calvin Harris, ale w podejściu Nakaty po prostu czuć futuryzm – to znaczy, że w ogóle mnie nie zdziwi jeśli właśnie ten szlak obierze j-pop na najbliższe lata. I w sumie to będę temu nawet kibicował, no bo jak to brzmi, dajcie spokój... Za Olą powtórzę – kosmos.

KB: Nie tak fajne jak utwory Perfume (i to nie tylko te najnowsze - sprawdźcie "Polyrhythm"), ani nawet utwory Capsule, czyli głównego projektu Nakaty, który w ogóle należy zgłębić kiedyś dokładniej, ale "Plastic Girl" to było jakieś podkręcone Stereolab, ale i tak fajne – mieszają się tutaj dwa moje ulubione ostatnio nastroje – Nie-Chce-Mi-Się i Chodźmy-Na-Imprezę. Dodatkowe plusy za dziewczęcy rap, soczyste wysokie tony i rytmiczne podcięcia.

• posłuchaj »