PLAYLIST

ŁŁ: "Shine Blockas" to był ostry łomot. Siepało generalnie. Ale Scott Storch zbyt wiele w życiu kombinował, żeby przeterminowany, choć bardzo solidny nowy bicik mnie poruszył jak śmierć Jezusa. "Shutterbugg" zatem dużo słabsze, dość powiedzieć, że chciałem zacząć pisać teksty na Porcys, wykorzystując różnego rodzaju gatunki liryczne, a mi się nie chce, wciąż, płyta zapowiada się bardzo smakowicie. Podobnie jak moje limeryki tutaj. Czekajcie więc.

AG: Standardowy rap klubowy, i to całkiem niezły, jak na marną kondycję rapów i klubów. Podkład delikatnie markuje awangardę, co może się spodobać szerszej publiczności, i nie zdziwię się, jeśli kiedyś w tramwaju dobiegnie mnie z cudzych słuchawek charakterystyczne "po-po-po-pa-pa bubu-bu-bum" (które spokojnie mógłby wytwarzać paszczą późny Timba). "Shutterbugg" nie jest kawałkiem o mocy rozlewania drinów z nadmiaru ekspresji cielesnej, ale też nie będzie mi ani trochę wstyd za młodsze rodzeństwo, jeśli pozgrywają go sobie na te swoje powypełniane rzeczami przedziwnymi empetrójki.

MZ: Solidne. Co prawda słabo widać kształty – klekoczący pop-rapowy beat wchodzi bez przygotowania, a końcowy fade out to też wyraz bezsilności, ale w międzyczasie jest przyjemnie, nawijka w zwrotkach całkiem tight, refren r'n'b taki jak można było się spodziewać, laski "kontrybuują", jakiś vocoderek pojawia się pod koniec Cee-Lo-style, a motyw główny (no taki se) podany jest chyba na każdy możliwy sposób.

ŁK: W przeciwieństwie do numeru, który gościł tu wczoraj, tym razem coś zapamiętałem -– tatatata tatatata tatatam. I trudno nie zapamiętać, skoro ten właściwie prostacki motyw nie ma zamiaru sobie nigdzie pójść. Big Boi zasypuje lawiną monotonnego, ale jakże dobrodusznego rapu. Jakieś śpiewy coś próbują urozmaicić, ale znikają szybko pod naporem rozpanoszonego "tematu" przewodniego. Widzicie, tu się niewiele dzieje, ten kawałek jest zwyczajnie głupi. Muszę powiedzieć, że bardzo mi się spodobał.

• posłuchaj »