SPECJALNE - BRUDNOPIS

W roku, kiedy Sa-Ra usypali z migotliwego, dotąd niezindyfikowanego proszku, małe szczęście o wielkim sercu, po okolicznej szynie napędzała się też inna drezynka. Ta płyta tak się jakoś podgrzebała pod ściółkę w obliczu longpleja formacji macierzystej Husayn'a, że niebywałe. Niniejszym wywabiam tę chamską plamę z frytury skrótowym nadrobieniem zaległości. Wizjoner, stemplujący brzmienie Badu, zstępuje w różne odnogi szlaków turystycznych, wraca się, zapętla, nie zważając na rozpiskę znaków. Gęsta breja nachapanych pomysłów piecze się lekko-łatwo na kilku poziomach pieca jednocześnie, a dzieje się tak za sprawą rewolucyjnego systemu termoobiegu. Bez zakalca w nowy wiek. Przetykaństwo z rnb i hip hopu, ptasiej egzotyki (nie raz), serfującego, niemal biczbojsowego popu, także ambientu, destyluje się w futuryzujący, elegancki konkret. Elektroniczne bransoletki, strugane afro-dźwięki, z taktem, z taktem, przepychaja się z wystawnymi smykami, pomiędzy niemi brylują znakomici goście o nadgarstkach wypolerowanych welurową szmatką. Sun Ra, podejrzewam wpasowałby się w scenerię, mógłby potrząsnąć gruszą, ugryźć owoc, usiąść na odwróconym wiadrze i i się nie rozprosić, słuchając, a raczej wszystkim by o to chodziło. Dla niego zresztą dedykacje: "Egypt" oraz "The Odd Is C". W nagmatwanym, acz wcale ujarzmionym seansie, płynie z wolna parę jakby-hitów, za takie mam tu: nagranie z Fatimą – "Lil' Girl", drugi to zdecydowane, bitnikowe "The U.N. Plan" z rajskimi piskami, eunuchami i skandami wzburzonego guru. W estetykę rozmarzonej dość, a jednocześnie wiążącej melodii, wkracza tutaj, pełne gracji "Cheeba", którego kasetka zamyka się z wolna min. kropiącymi laserami i indywidualnie pakowanymi tamburynami. Przywieszką wartą nie każdych kluczy jest też "Major Heavy", trąbki-piórka, gitary-kowadełka, wokal zremasterowanych dinozaurów rocka. Osobistą szramę album zalicza jedynie dzięki ohydnym wstawkom po francusku w "Le'Star". Nie wstydzę się powiedzieć temu Nie.